Παρασκευή, Νοεμβρίου 27, 2009

Υποκατάσταση

Ο χρόνος είναι ασταμάτητος.Ξέρω,το έχουν πει,το έχουν γράψει και το έχουν τραγουδήσει πολλοί πριν από μένα και πολύ πριν από μένα.Όμως ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω πως δουλεύει αυτό το απλό,μικρό πράμα που αποκαλούμε "ζωή".Πέφτω να κοιμηθώ και δεν ξέρω ποιος θα είμαι όταν ξυπνήσω.Πόσο θα με έχει αλλάξει η μέρα που πέρασε.Κι έτσι τα όνειρα μου τεντώνονται και ζαρώνουν -συνήθως το δεύτερο- σαν ελατήριο κι εγώ πρέπει να προσαρμόζομαι και να κοιτάω πάντα μπροστά.Μόνο μπροστά.Έτσι δεν λένε όλα τα βιβλία ψυχολογίας; Κι όμως νιώθω την ανάγκη να κοιτάω πίσω.Πρέπει να θυμάμαι τι ονειρεύτηκα.Τί είχα στο κεφάλι μου όταν ξυπνούσα χθες,πέρσι,πριν από δέκα χρόνια.Τί είχα στο κεφάλι μου όταν ήμουν παιδί.Πρέπει να θυμάμαι για να μην ξυπνήσω μια μέρα και δεν μπορώ να αντικρύσω τον καθρέφτη δίχως αηδία.Και όταν γίνει αυτό θα μου πούνε "ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός". Σας λέω δεν είναι.Ο πιο ακριβοπληρωμένος είναι.Ο μόνος που σου παίρνει κάτι που δεν μπορείς να αναπληρώσεις ποτέ.Χρόνο.
Άφησα πίσω μου αυτό που ήταν η ζωή μου.Τα όνειρά μου.Τα υποκατέστησα.Δεν ξέρω αν θα πετύχει.Δεν ξέρω αν θα ξεχάσω.Ξέρω όμως ότι πρέπει να πετύχει χωρίς να ξεχάσω...