tag:blogger.com,1999:blog-194968532024-03-14T08:48:59.182+02:00"Με το μηδέν και το άπειρο να συμφιλιωθούμε"mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-16588884862250031242010-06-03T00:25:00.002+03:002010-06-03T00:46:46.068+03:00Τάδε έφη τυπάς από τη Google...Λοιπόν, ήρθε που λέτε ο αρχιτεστάρχης της Google James Whittaker για ομιλία στο πανεπιστήμιο που βρίσκομαι αυτό το καιρό. Πρώτη εντύπωση; Μα πόσο είχε μαζεμένα όλα τα στερεότυπα που υπάρχουν για τους Αμερικανούς;! Το στυλ παρουσίασης ήταν Steve Jobs για όποιον έχει παρακολουθήσει. Συνοψίζω το επίπεδο μετριοφροσύνης του ανθρώπου αυτού στην παρακάτω απάντηση που έδωσε στην ερώτηση για το πόσες από τις αλλαγές που συνέβησαν στο testing τμήμα της Google οφείλεται αυτός: Όλες! Κι εξηγώ ότι όσο καταπληκτικός να είναι στη δουλειά του (και πραγματικά πιστεύω ότι είναι) δεν μπορεί να μη δίνει εύσημα στους συνεργάτες τους και σε αυτούς που ήταν στη θέση του προηγουμένως. Η Google ήταν ανέκαθεν αξιόπιστη και αυτός δουλεύει εκεί μόλις τον τελευταίο χρόνο.<br /><br />Κατά τα άλλα, είπε πολύ ενδιαφέροντα τεχνικά πραγματάκια που καθόλου δεν σας αφορούν!Είπε,όμως, και πολλά που με βάλαν σε σκέψεις. Τα τελευταία χρόνια η Google και η Apple με τρομάζουν με τις κινήσεις τους. Είναι πραγματικά επιθετικές οι πολιτικές που εφαρμόζουν στην επέκτασή τους. Κι αν η κατεύθυνση της δεύτερης είναι καθαρά κερδοσκοπική, η Google δεν ξέρω τι έχει στο νου της...Προσφέρει ολοένα περισσότερες υπηρεσίες internet. Σε 2 χρόνια θα προσφέρουν δυνατό, ασύρματο δίκτυο σε 50 πόλεις στις ΗΠΑ κι έπεται συνέχεια. Αυτό σημείνει διαρκής πρόσβαση στο internet όπου κι αν σταθείς, όπου κι αν βρεθείς. Το πιο σημαντικό, όμως, που αναφέρθηκε στην παρουσίαση: Chrome OS: το λειτουργικό σύστημα που αναπτύσει η εταιρία, φτιαγμένο με ένα στόχο, να τρέχει το Chrome (browser) όσο πιο γρήγορα γίνεται. Κι εξηγώ. Οι τεχνολογίες διαδικτύου εξελίσσονται και πολύ σύντομα κάθε είδους εφαρμογή θα μπορεί να εκτελείται μέσα από έναν browser. Σε συνδυασμό με την επέκταση του cloud computing,ούτε λίγο ούτε πολύ, ο τύπος μας τσαμπούνισε ότι σε 2-3 χρόνια δεν θα χρειάζεσαι γκουμούτσα laptop ή Desktop για κανένα λόγο. Μια συσκευή σε φορητό μέγεθος με το Chrome OS/Chrome και είσαι κομπλέ. Αισιόδοξο, το ξέρω. Απίθανο όμως; Όχι τη στιγμή που η εταιρία πίσω του είναι η Google. Κι επειδή πολλά τα λέω και μπορεί να σας μπέρδεψα και δεν σας έχω συνηθίσει κιόλας (:P), ρε παιδιά, εμένα μου φαίνεται ότι οι τύποι θέλουν να τους ανήκει το internet. Και δεν ξέρω τις προθέσεις τους αλλά σε κάθε περίπτωση δεν μου αρέσει αυτό...Συνομωσίες,ναι. Μακάρι να διαψευσθώ.mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-81743668467565820362010-04-22T15:13:00.002+03:002010-04-22T15:18:32.327+03:00Get off their train!i'm listening to that voice<br />this wooden,strict,pseudo-confident voice<br />while i feel the sunset is close<br />couldn't stand it <br />so i plugged in my head ,<br />let the music flow instead.<br />Ah,what a relief!<br />the wooden man looks funny now<br />moving his lips and his hands<br />trying to explain why the bottles lie by my bed<br />and the tears i've shed<br />giving me reasons to forget <br />and to keep going<br />"keep going" they say <br />songs,tv,suits, everyone.<br />i say <br />STOP! GET OFF THEIR TRAIN!<br />STOP! GET OFF THEIR TRAIN!<br />STOP! GET OFF THEIR TRAIN!<br />...mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-23041443158372854392010-04-15T04:49:00.003+03:002010-04-15T05:06:36.486+03:00Άλλη μια φορά νοσταλγικός (Αντίο Μάνο Ξυδούς)Με αφορμή τον θάνατο του μεγάλου Μάνου Ξυδούς έκανα μια επανάληψη στο κεφάλαιο Πυξ-Λαξ. Νομίζω στη γενιά μου (δεκαετία 80) αποτελούν εξαίρεση αυτοί που δεν έχουν συνδέσει την εφηβεία τους με τα τραγούδια αυτής της μπάντας. Και μου ήρθαν στο μυαλό οι θύμισες...οι μυρωδιές και τα πρωτόγνορα αισθήματα,η αγνότητα και το χάσιμό της,η ανεμελειά και τα όνειρα.Πόσο θα ήθελα να γυρίσω πάλι εκεί,στο θέατρο δάσους, να χοροπηδάω γκαρίζοντας "Εσύ εκεί" ,ιδρωμένος,να χαμογελάω στο φίλο μου το φιάκα (α ρε φιακίδιο...σε πεθύμησα κι όχι μόνο εσένα...) και να ονειρεύομαι.Όσο κι αν πολλοί προσπαθούμε να μείνουμε παιδιά,όσο κι αν προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι μείναμε παιδιά,κάτι ολοένα και χάνεται.Κι αν μου το αρνηθείς, ή είσαι εξαίρεση ή έχεις γερές πλάτες να πληρώνουν την ανεμελειά σου.<br /><br />Δεν ήταν εύκολη η εφηβεία.Πολλοί θα σκεφτούν διαβάζοντας αυτές τις γραμμές "α πα πα,καλύτερα είμαι τώρα".Κι εγώ έτσι θα έλεγα...αλλά συνειδητοποιώ πόσο πολύτιμα ήταν κι εκείνα τα παράξενα συναισθήματα.Που τότε πονούσαν αλλά τώρα στεγνώσαν και έχουν χρώμα έντονο ανάμεσα στο γκρίζο...mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-37978116024977807372010-03-01T01:55:00.001+02:002010-03-01T12:53:48.840+02:00Cold black fluidDistance is the price we pay for we cannot resist the call of the Man in the suit;the way our veins have been filled with this cold black fluid,we bow our heads and forget.__>we settle for being underdosed and then we SCREAM it out; .until there is no voice left and the flawed circle breaks.and the loons become hunted and the hunters become mad.Oh how i've missed the loss of senses you used to cause.i'm now a cold black fluid.i'm now a stranger in the back alley of an empty house.mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-90825278472404017442010-01-14T02:05:00.004+02:002010-01-19T03:08:27.349+02:00"Great gig in the sky"...Ήμουν στη βιβλιοθήκη όταν έβαλα να ακούσω λίγη μουσική για διάλειμμα.Σοπέν σονάτα.Τρίτο μέρος,"Marche Funebre".Βούρκωσα.Δεν έπρεπε να κρατηθώ.Κάτι πέθανε μέσα μου κι ακόμη δεν το θρήνησα.Πέθανε το αγνό,ρομαντικό,παιδικό,ιδεαλιστικό μου όνειρο.Εδώ κι ένα χρόνο,τη στιγμή που κοιτάχτηκα με τους άλλους και αποδεχτήκαμε την ήττα μας.Μας νίκησε ο χρόνος.Κι ακόμη χειρότερα.Μας νίκησε η πραγματικότητα.Άλλος ένας που δεν κατάφερε να κάνει την πραγματικότητα να συμβαδίσει με το όνειρο.Κι ακόμη υποκρίνομαι στον εαυτό μου ότι υπάρχει ελπίδα.Και κάθε φορά που γυρνάω πίσω και κοιτάζω από την κλειδαρότρυπα αυτούς που δεν φοβήθηκαν και φτάσαν μέχρι το τέλος,πονάω.Αφάνταστα.Κι αν μπορούσα θα φώναζα όπως η κοπέλα στο "Great gig in the sky" των Pink Floyd,όπως η μορφή στην "κραυγή" του Edvard Munch.Και σκέφτομαι όλα αυτά που αποτελούσαν το είναι μου,η αίθουσα με το πιάνο που έκανα μαθήματα,ο δάσκαλός μου,η αίσθηση που είχα στο μάθημα και μετά από αυτό,το γαμημένο τρακ στη συναυλία,η πρόβες,η κιθάρα που φέραμε από την Αγγλία,τα γέλια οι τσακωμοί και τα όνειρα,η απίστευτη αίσθηση ολοκλήρωσης όταν οι νότες σου οδηγούν το διπλανό σου να παίξει κάτι που έψαχνες,μόνο πολύ καλύτερα,και αντίστροφα.Τι μένει τώρα;<br /><br />Να κι οι στίχοι που δεν πρόλαβαν να γίνουν τραγούδι...<br /><br />Shout the word into my ears<br />I may listen to your plea<br />no deed will go unseen <br />under the black world's self-esteem<br /><br />Kings of deception all around<br />seeking power and bloody pounds<br />through their white fancy suits<br />they claim the title of god<br /><br />Left to us,what's left to us?<br />only the world's final clash<br />fought one more time with despair<br />by loons that don't care...mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-56969880471304509612009-11-27T04:13:00.003+02:002009-11-27T04:27:21.101+02:00ΥποκατάστασηΟ χρόνος είναι ασταμάτητος.Ξέρω,το έχουν πει,το έχουν γράψει και το έχουν τραγουδήσει πολλοί πριν από μένα και πολύ πριν από μένα.Όμως ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω πως δουλεύει αυτό το απλό,μικρό πράμα που αποκαλούμε "ζωή".Πέφτω να κοιμηθώ και δεν ξέρω ποιος θα είμαι όταν ξυπνήσω.Πόσο θα με έχει αλλάξει η μέρα που πέρασε.Κι έτσι τα όνειρα μου τεντώνονται και ζαρώνουν -συνήθως το δεύτερο- σαν ελατήριο κι εγώ πρέπει να προσαρμόζομαι και να κοιτάω πάντα μπροστά.Μόνο μπροστά.Έτσι δεν λένε όλα τα βιβλία ψυχολογίας; Κι όμως νιώθω την ανάγκη να κοιτάω πίσω.Πρέπει να θυμάμαι τι ονειρεύτηκα.Τί είχα στο κεφάλι μου όταν ξυπνούσα χθες,πέρσι,πριν από δέκα χρόνια.Τί είχα στο κεφάλι μου όταν ήμουν παιδί.Πρέπει να θυμάμαι για να μην ξυπνήσω μια μέρα και δεν μπορώ να αντικρύσω τον καθρέφτη δίχως αηδία.Και όταν γίνει αυτό θα μου πούνε "ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός". Σας λέω δεν είναι.Ο πιο ακριβοπληρωμένος είναι.Ο μόνος που σου παίρνει κάτι που δεν μπορείς να αναπληρώσεις ποτέ.Χρόνο.<br />Άφησα πίσω μου αυτό που ήταν η ζωή μου.Τα όνειρά μου.Τα υποκατέστησα.Δεν ξέρω αν θα πετύχει.Δεν ξέρω αν θα ξεχάσω.Ξέρω όμως ότι πρέπει να πετύχει χωρίς να ξεχάσω...mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-67155090495186730362009-05-12T16:20:00.002+03:002009-05-12T16:37:28.097+03:00Διέξοδοι εκτόνωσης - Επανάσταση σημειώσατε 1Γήπεδα ποδοσφαίρου. Φωνές,"τάξεις" ή ομάδες όπως προτιμάς,αδικία,επανάσταση (ή σπάσιμο κεφαλιών,ξύλο με ΜΑΤ και μη,κάψιμο συνδέσμων,όλα στο όνομα μιας ιδέας...εεε, ή μήπως στο όνομα απόλυτα αισχροκερδικώνεταιριών; Όπως προτιμάς είπαμε).Γυρνάς σπίτι και..."Ουφ,ξεφούσκωσα." Την άλλη μέρα ξαναβουτάς στα σκατά λιγότερο ενοχλημένος.<br />Λάκης Λαζόπουλος και ο κάθε Λάκης Λαζόπουλος. Κράξιμο (σωστότατο τις περισσότερες φορές), λόγια που όλοι νιώθουμε πως μας πνίγουν μέσα μας διατυπωμένα δημοσίως από ευρέως αποδεκτό πρόσωπο βγαίνουν στον αέρα. Ξεσηκώνεται ο λαός. Επανάσταση κάθε Τρίτη. Του καναπέ.Και την άλλη μέρα; Στα σκατά σαν να μην έγινε τίποτα (για άλλη μια φορά). Δεν ξέρω...μπορεί να είναι τελείως μούφα ο συλλογισμός μου αλλά: <br />Νομίζω ότι οι πολλαπλές δυνατότητες εκτόνωσης που μας προσφέρει η ζωή σήμερα μας φέρνει στα ίσια μας από την άγρια καθημερινότητά μας. Μήπως αυτό,όμως,μας κάνει να ανεχόμαστε την αθλιότητα που σερβίραμε στους εαυτούς μας για ζωή; Μήπως αν δεν είχαμε που να ξεσπάσουμε, θα ξεσπούσαμε τελικά στο σύστημα προκαλώντας (επιτέλους) την αλλαγή του;mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-3669039490417288682008-08-10T01:41:00.003+03:002008-08-10T02:02:42.474+03:00Τέλος εποχής<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGFIxQouxyXdoPOQZY_-2crZMS-WRLYsXI6-aBDjiJlXJTc1z086wDMnrJdG_DrPGPvB7koAAkDuH7dAv2HG66MOSqJbZgmNhw60uLbB1Jl60KN3qxWTlpaWwpqOdybnC7MOrClA/s1600-h/army.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGFIxQouxyXdoPOQZY_-2crZMS-WRLYsXI6-aBDjiJlXJTc1z086wDMnrJdG_DrPGPvB7koAAkDuH7dAv2HG66MOSqJbZgmNhw60uLbB1Jl60KN3qxWTlpaWwpqOdybnC7MOrClA/s320/army.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5232657072821280594" /></a><br /> Τα χρόνια πέρασαν (κλισέ) και πολλά έγιναν.Ακόμη περισσότερα δεν έγιναν (ακόμη).Το σίγουρο είναι ότι δεν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι.Ήταν ευχάριστα χρόνια.Χρόνια στα οποία ζούσα με την (ψευδ)αίσθηση ιδανικών.Νομίζω πως έχτισα ισχυρές αναμνήσεις.Και αν μη τι άλλο,το μόνο που καθορίζει το είναι μας είναι οι αναμνήσεις μας.Ήρθε η ώρα,βέβαια,να υπηρετήσω την πατρίδα...Πατρίδα;Την τελευταία φορά που τσέκαρα είχα μόνο μία καταγωγή.Είμαι άνθρωπος.Ούτε Έλληνας,ούτε και κανένα άλλο χαριτωμένο ταμπελάκι.Αλλά κανείς δεν με ρώτησε,οπότε σκύβω το κεφάλι γιατί δεν έχω τα κότσια να αντιδράσω με πράξεις.Θα το κάνω,όμως, (ωχ,αρχίσαμε τα "θα") μόλις τελειώσω τη θητεία μου.Θα φύγω,επιτέλους,μιά και καλή.Είπα πως δεν έχω παράπονο.Είπα ψέμματα.Πνίγομαι σε αυτόν τον τόπο.Δεν αντέχω άλλο την αθλιότητα που βλέπω γύρω μου και που ολοένα με καταπίνει μέσα της,με αφομειώνει.Πρέπει να φύγω όσο είναι καιρός.Κι αν με πιάσει νοσταλγία για αυτή την πατρίδα;Τότε θα ξέρω πως άργησα να φύγω.Και όποιος δειλό με χαρακτηρίσει ας σκεφτεί πρώτα την ιστορία με τον γορίλλα.Αυτόν τον έρμο που μετά από χρόνια σε κλουβί τον αφήσαν ελεύθερο κι αυτός δεν το κούνησε ρούπι.Μας δώσαν κλουβιά και τα είπανε πατρίδες...Πάω να φυλάξω μήπως μπουκάρει κανένας στο κλουβί.Να τον αποτρέψω πριν μπει.Χάρη θα μου χρωστάει.Να ένα κίνητρο και για αυτό...mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-83850103876089719492008-06-11T01:48:00.003+03:002008-06-11T01:59:31.339+03:00Ωρολογιακή βόμβα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPvazRRcmrykT6vsASK5D1XEaP7QauUaD6IYusHViF_zUjA3jOD9crB-Rnd5NI66-uo3gcGJycWHGrSbem7QuQkZPji9qNPs6ECzSRtR-22r-TrGA6OzR9mQUZneO73VP67OtGtA/s1600-h/time_bomb.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPvazRRcmrykT6vsASK5D1XEaP7QauUaD6IYusHViF_zUjA3jOD9crB-Rnd5NI66-uo3gcGJycWHGrSbem7QuQkZPji9qNPs6ECzSRtR-22r-TrGA6OzR9mQUZneO73VP67OtGtA/s400/time_bomb.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5210390782026796482" /></a><br />Από το προηγούμενο post μου και την χαρά της εκπλήρωσης ενός ονείρου στους φόβους και την πίεση της αποτυχίας ενός άλλου....Ασανσέρ του 60.Αλλά αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι η αδυναμία μου να προσαρμοστώ σε αυτή τη δύσκολη περίοδο και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό.Γνωρίζω πως η κατάσταση είναι κρίσιμη και πως χρειάζεται μια υπερπροσπάθεια για να έχω ελπίδες.Νιώθω,όμως,τόσο κουρασμένος που δεν κάνω τίποτα για αυτό και απλώς αφήνομαι στο χρόνο,που περνά σφαίρα.Πρώτη φορά με απογοητεύω τόσο.Ακόμη κι αν γίνει ένα θαύμα και σωθεί το πράμα πάλι θα μου έχει μείνει αυτή μου η επίδειξη αναποφασιστικότητας,σχεδόν δειλίας μπροστά στην πραγματικότητα.Άγνωστα συναισθήματα μέχρι πριν.Ωρολογιακή βόμβα νιώθω.Θέλω να εκραγώ και δεν μπορώ.Συμπάσχω με όλες αυτές τις άμοιρες χολιγουντιανές βόμβες που τις αφοπλίζουν στο 0.00001 του δευτερολέπτου στερώντας τους την πραγμάτωση του αυτοσκοπού τους...ΜΠΑΜ!mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-78447238345449898642008-05-31T14:07:00.006+03:002008-05-31T14:17:47.747+03:00Εκπλήρωση ονείρων<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSrGRFU8_RWbw07lTZC9D5ZBBZJgM88zMwDGTHFv4wvZCwgIUhWlCc3CaosfBtcowUr9SzXMH-HNTGE-x3y9CE30Mno4YKsWjsvpB9tDePgK00c3YtT-31aI8vSRhFbmEMrZl-Hw/s1600-h/wires.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSrGRFU8_RWbw07lTZC9D5ZBBZJgM88zMwDGTHFv4wvZCwgIUhWlCc3CaosfBtcowUr9SzXMH-HNTGE-x3y9CE30Mno4YKsWjsvpB9tDePgK00c3YtT-31aI8vSRhFbmEMrZl-Hw/s400/wires.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5206498995470044178" /></a><br />Πάνε χρόνια που κατάλαβα πως αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου είναι να χαβαλεδιάζω με άλλους 4 τρελούς και στα διαλείμματα της χαζομάρας μας να φτιάχνουμε μουσική.Καλή ή κακή δεν έχει σημασία.Δικιά μας.Να βγαίνει από μέσα μας.Δίχως περιορισμούς.Μόνο ένας: να αρέσει σε όλους μας αυτό που κάνουμε.Και ονειρεύτηκα πως μοιράζομαι αυτή τη μουσική με τους φίλους.Μια συναυλία με δικιά μας,μόνο,μουσική.Και τα χρόνια πέρασαν.Και οι κατάλληλοι τρελοί βρέθηκαν.Και η συναυλία έγινε!Και τώρα μονάχα περιμένω ένα πράγμα: την επόμενη φορά!Η αναμονή άξιζε.Το ταξίδι ακόμη παραπάνω.Τους ευχαριστώ!mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-66278130629615422702008-02-17T03:28:00.010+02:002008-02-17T04:16:47.468+02:00Οι "γυναίκες" μουΕπιλογές από διάσημες,αλλιώς η λίστα μου θα ήταν πολύ διαφορετική!Και δεν υπάρχει καμία σχέση της σειράς με την οποία παρουσιάζονται και της προτίμησής μου.<br /><br />1)Scarlett Johansson.Είναι...είναι...μακάρι απλώς να είναι!<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxeI66nj_HZ6OkDuQJh0RcpZAH-WHvALG3PG5DxvX0jGAisxIViBT3rn305An3lA88S8fYLoyMSEBvhQ8HY-klY7Y239R7ajL4MmhqPjjdyiM5i-JLz9C1nQ73Vxg-TpNiP5OsWA/s1600-h/scarlettjohansson070200la1.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxeI66nj_HZ6OkDuQJh0RcpZAH-WHvALG3PG5DxvX0jGAisxIViBT3rn305An3lA88S8fYLoyMSEBvhQ8HY-klY7Y239R7ajL4MmhqPjjdyiM5i-JLz9C1nQ73Vxg-TpNiP5OsWA/s320/scarlettjohansson070200la1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5167756312522782626" /></a><br /><br />2)Olga Kurylenko.Θα μιλήσουν οι φωτογραφίες.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmc43N5SwtoDlXRJrWRZ4Gk661X9FdRl0l67-aQp6oO-qHG6k3gFXlRy0oAQ1wpeZmjUZD_3mbLzEvru6M2E35YBK0Zt0OmfmtwUJFqfU-9C-Spa2_bwr-n-XKZMukRJ1e7shn2A/s1600-h/olga-kurylenko-scores-bond-girl-role.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmc43N5SwtoDlXRJrWRZ4Gk661X9FdRl0l67-aQp6oO-qHG6k3gFXlRy0oAQ1wpeZmjUZD_3mbLzEvru6M2E35YBK0Zt0OmfmtwUJFqfU-9C-Spa2_bwr-n-XKZMukRJ1e7shn2A/s400/olga-kurylenko-scores-bond-girl-role.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5167757665437480882" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9vtDftTAkY6J_Rvac2jHjDiVvyGUOYkh1d-NEAOgvuIZNUsFvu-edH4QGnfb1Rw254YxzgHEfsgG2HA8parUIo76p18Olxm4r7OHEw9UekgqZuwYLwHeLpFkUIn-OAiH__lz1Dw/s1600-h/34629612.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9vtDftTAkY6J_Rvac2jHjDiVvyGUOYkh1d-NEAOgvuIZNUsFvu-edH4QGnfb1Rw254YxzgHEfsgG2HA8parUIo76p18Olxm4r7OHEw9UekgqZuwYLwHeLpFkUIn-OAiH__lz1Dw/s400/34629612.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5167757824351270850" /></a><br /><br />3)Natalie Imbruglia.Ματάρες-χειλάρες σημειώσατε Χ.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8QoYvFOGSWI_OCaEC6_vMq5Jq7E-CS3V4242G0_wYMcQmhgxaQcrTxtVMc05NUvZze8qp4xufULrOm4EbIU5q9Ux3hvdzgviffnRz-51sTHQ22zehJWVUP8XaAZEjCpv8Zzu_Ug/s1600-h/Natalie-Imbruglia_Torn_im1.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8QoYvFOGSWI_OCaEC6_vMq5Jq7E-CS3V4242G0_wYMcQmhgxaQcrTxtVMc05NUvZze8qp4xufULrOm4EbIU5q9Ux3hvdzgviffnRz-51sTHQ22zehJWVUP8XaAZEjCpv8Zzu_Ug/s400/Natalie-Imbruglia_Torn_im1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5167759138611263442" /></a><br /><br />4)Angelina Jolie.Αυτό που λατρεύω σε αυτήν είναι η ακραία της ομορφιά.Θεωρώ ότι τα χαρακτηριστικά της είναι τόσο ακραία όμορφα που αν ήταν ελάχιστα διαφορετικά,η Angelina θα ήταν άσχημη.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJasP_Fl3vCo2nzBEhpfkoXcDN1MxNfP1ex2fmI36swrug7195yqDfSPaaxTIgSUh8g5psj9bngxf37fujyR6wqJsnUjVaHx6uAZnU_GBjl3Jea15CLJDoWMPhB5MYfT3Haln6nA/s1600-h/Angelina_Jolie_.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJasP_Fl3vCo2nzBEhpfkoXcDN1MxNfP1ex2fmI36swrug7195yqDfSPaaxTIgSUh8g5psj9bngxf37fujyR6wqJsnUjVaHx6uAZnU_GBjl3Jea15CLJDoWMPhB5MYfT3Haln6nA/s400/Angelina_Jolie_.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5167760925317658594" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiocw4amVlE1ztwQlRZtwd5U9jHsmrjaB0nQdGO9pnMXRBPSrKWxSEf6fuC3b2UJG3ZEg7cZw6IyT2oNXjI_9hMKvTxm-0n3TVYod5C065qPJDZcM6mdMeSgPp51FYqFN1NQsD7BA/s1600-h/Angelina-Jolie-61.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiocw4amVlE1ztwQlRZtwd5U9jHsmrjaB0nQdGO9pnMXRBPSrKWxSEf6fuC3b2UJG3ZEg7cZw6IyT2oNXjI_9hMKvTxm-0n3TVYod5C065qPJDZcM6mdMeSgPp51FYqFN1NQsD7BA/s400/Angelina-Jolie-61.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5167761019806939122" /></a><br /><br />5)Audrey Tautou.Μου αρκεί να της ρίξω μια ματιά και τα επόμενα λεπτά θα έχω ένα αβίαστο χαμόγελο κρεμασμένο στα χείλη μου!<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj70H2A9pwEonLGuSGt5-yTLHmkI25M7VEcAnKG93Phcc0ZAaUFaHMFKCtDl8Y2QHAnAQiWTopXJ_dAF1RtgqUFgKhlsw7QUtVsFskUVdIrTCbvp1-PmO8Tqdnr4Ibzx8ByssScA/s1600-h/audrey_tautou.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj70H2A9pwEonLGuSGt5-yTLHmkI25M7VEcAnKG93Phcc0ZAaUFaHMFKCtDl8Y2QHAnAQiWTopXJ_dAF1RtgqUFgKhlsw7QUtVsFskUVdIrTCbvp1-PmO8Tqdnr4Ibzx8ByssScA/s400/audrey_tautou.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5167762849463007234" /></a><br /><br />6)Ζέτα Δούκα.Μια ελληνίδα που για κάποιο λόγο με γοητεύει αφάνταστα.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGQgiEG8UsoleXZ5UaDMQQKMa2ID0txzbCHU1OMXgN-0GTyzKcre0BcadbZdSld9xkiJJ73v3PVJatTH3NDw_Ll9YtBrHyMn4NET4Bpt6Xx4mu70mtc4AfddmFphxFOvgH_CV2vw/s1600-h/zeta_douka.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGQgiEG8UsoleXZ5UaDMQQKMa2ID0txzbCHU1OMXgN-0GTyzKcre0BcadbZdSld9xkiJJ73v3PVJatTH3NDw_Ll9YtBrHyMn4NET4Bpt6Xx4mu70mtc4AfddmFphxFOvgH_CV2vw/s400/zeta_douka.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5167764644759336978" /></a><br /><br />Αδικώ πολλές!Όμως,παρά το ότι επέλεξα γυναίκες που με γοητεύει και ο τρόπος τους,όσο και όπως αυτός σκιαγραφείται από τις επαγγελματικές τους εμφανίσεις,αδικώ την αληθινή ομορφιά,που πηγάζει από την ανθρώπινη επαφή και που μπορεί να τη συναντήσει κανείς οπουδήποτε (και όχι μόνο στις σελίδες ενός γυαλιστερού περιοδικού life-style).<br />Προ(σ)καλώ όλους να αναζητήσετε αυτήν!mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-3930471883913136522008-02-17T03:06:00.003+02:002008-02-17T19:12:01.503+02:00Τα 7 κακά της μοίρας μουΜετά από τις επανηλειμένες κραυγές απελπισίας του λαού μου(σουρωτήρι) για ένα μου ποστ και τις προσκλήσεις του παραθέτω αρχικά τα "μοιραία" ελαττώματα του χαρακτήρα μου και σε επόμενο ποστ τις "γυναίκες" μου!<br /><br />1)Ονειροπόλος.Αρχικά δεν φαντάζει κακό,όμως οδηγεί σε μια σειρά προβλημάτων.Αχαριστία,αίσθηση του ανικανοποίητου,φιλοδοξία που κάποιες φορές γίνεται,ίσως,ματαιοδοξία.Καταλάβατε πιστεύω...σίχαμα σκέτο είμαι!<br /><br />2)Ο προγραμματισμός μου(επίσης,σουρωτήρι).Απλώς,αδυνατώ να ακολουθήσω χρονοδιαγράμματα.<br /><br />3)Ισχυρογνώμων.Κάποιες φορές,υποστηρίζω τις ιδέες μου θερμότερα από ότι πρέπει.<br /><br />4)Ανασφαλής.ΟΚ,μάλλον αυτό έρχεται ως στάνταρ εξοπλισμός με τον άνθρωπο του αιώνα μας.Αυτοαμφισβήτηση,έλειψη αυτοανταμοιβής και διαρκής σύγγριση με τους "καλύτερους",κάποιες φορές οδηγούν σε ψυχολογικές πτώσεις.<br /><br />5)Ακαταστασία.Με τη διαφορά (σουρωτήρι) ότι εγώ την επιδιώκω!Δεν αντέχω να είναι όλα στη θέση τους γύρω μου.Μου δίνει την αίσθηση του στημένου.<br /><br />6)Τεμπελιά!Νιώθω ότι όλη μου τη ζωή παλεύω κόντρα στην φύση μου που θέλει να είμαι ξάπλα σε έναν καναπέ όλη μέρα!<br /><br />7)Βαρύς ύπνος!Όταν κοιμάμαι,κοιμάμαι!Σεισμός να γίνεται δεν νιώθω.Καμιά φορά την πληρώνουν άγγελοι που προσπαθούν να με ξυπνήσουν γλυκά και αντ'αυτού με ακούν να τους βρίζω μέσα στον ύπνο μου...Όταν ξυπνάω δεν θυμάμαι καν ότι έγινε κάτι τέτοιο!<br /><br />Με τη σειρά μου προσκαλώ <a href="http://www.merawen.blogspot.com/">merawen</a> και <a href="http://music-is-life20.blogspot.com/">inner silence</a>.mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-9850477330559697262008-01-22T14:38:00.000+02:002008-01-22T14:44:39.155+02:00Όταν ένας ατάλαντος ζωγραφίζει... :P...με το paint και ανακαλύπτει τα εφέ!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEittMdY8bByf4sHqR1EXg1OLqzTUayOlNsN2BUK3gQYTssersHMMl0sS5jmdJPlt-mG-reyEANgHg7hdzG5CQ-xa0Y0tl6v1-jHGECCa4rtpXPHlObIcIiytHFyTgas8Xk84whbsg/s1600-h/luv.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEittMdY8bByf4sHqR1EXg1OLqzTUayOlNsN2BUK3gQYTssersHMMl0sS5jmdJPlt-mG-reyEANgHg7hdzG5CQ-xa0Y0tl6v1-jHGECCa4rtpXPHlObIcIiytHFyTgas8Xk84whbsg/s400/luv.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5158280787944709634" /></a>mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-75744934812381560082008-01-09T22:45:00.000+02:002008-01-09T22:49:00.353+02:00Πανέξυπνα!Δείτε τα Flash games <a href="http://www.amanitadesign.com/">αυτών </a>των δημιουργών!Πρόκειται για πανέξυπνες δημιουργίες που αξίζουν λίγο από το χρόνο σας και θα σας ψυχαγωγήσουν!<br /><br />Α!Και καλή χρονιά!mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-19438461358517036952007-12-15T01:28:00.000+02:002007-12-15T01:50:38.876+02:00Ιδεολογία (Τι είναι αυτό;)Πάντα απολάμβανα τις συζητήσεις για τις μεγάλες ιδέες.Ξέρετε!Αυτές που θα αλλάξουν τον κόσμο!Κομμουνισμός,δημοκρατία,δικαιοσύνη.Καλύτερη ζωή.Αυτό δεν θέλουμε όλοι;Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές μια πιτσιρίκα στο τμήμα των ισπανικών μου.Γεμάτη πάθος και όρεξη για Αγώνες!Πορείες,αφίσες του Τσε και δεν συμαζεύτεται.<br /><br />-Θα έρθεις στην πορεία;<br />-Μπα...μεγάλωσα πια.Δεν μπορώ.Ένα έγινα με το σύστημα(χαριτολογώντας και μη).<br />-Και πώς θα γίνει αν είμαστε όλοι έτσι;<br />-Πώς θα γίνει τί;<br />-Πως θα αλλάξει ο κόσμος;Πως θα βελτιωθούν οι ζωές μας;Πως θα παίρνουμε όλοι αυτό που μας αξίζει;<br />...<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Όλοι</span>; Ποιοι αλήθεια είναι αυτοί οι όλοι;<br /><br />Στα μαθηματικά ένα από τα σημαντικότερα πράγματα (τη σημασία του οποίου παραλείπουν να μας μάθουν στο σχολείο) είναι ο προσδιορισμός του συνόλου στο οποίο εργαζόμαστε.Άλλοι οι κανόνες που διέπουν το κάθε ένα απο αυτά.Έτσι και στη ζωή.Ας προσδιορίσουμε το "όλοι".Όλοι οι νέοι;Όλοι οι Έλληνες;Όλοι οι ευρωπαίοι;Όλοι οι <span style="font-weight:bold;">άνθρωπο</span>ι;<br /><br />Ώπα.Κάπου εδώ αναφέρθηκε η λέξη που εκφράζει όλη την πολιτική μου ιδεολογία.Γιατί μονάχα αυτό είμαι.Άνθρωπος.Αν μιλάμε για πάλη ιδεολογίας,λοιπόν,εγώ αναφέρομαι σε όλους τους ανθρώπους.Ας σκεφτούμε λιγάκι...ο φτωχότερος ευρωπαίος ανήκει στο ανώτερο 8% του κόσμου,οικονομικά πάντα.Άρα,αν υπάρξει "ισότητα",πιστέψτε με,αυτή για μας σημαίνει να έχουμε λιγότερα από ότι τώρα.Είμαστε διατεθιμένοι να έχουμε λιγότερα χάρη της ισότητας;Αν εμείς απαντούμε όχι (μιας και αγωνιζόμαστε για περισσότερα) τότε ας μην περιμένουμε να απαντήσει ναι ο κάθε Κόκκαλης.Γιατί δεν διαφέρουμε και τόσο τελικά.Δεν θέλουμε ισότητα.Θέλουμε ανισότητα.Απλά θέλουμε να είμαστε από τη μεριά του μεγαλύτερου...mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-16612471976299464682007-10-28T03:43:00.000+02:002007-10-28T03:47:34.086+03:00Απόσπασμα από το όνειρο...Τρίτο κοντσέρτο Ραχμάνινοφ για πιάνο και ορχήστρα. Ή αλλιώς, <span style="font-weight: bold;">ΠΑΘΟΣ</span>! Πάρτε αναπνοή...<br /><object width="425" height="355"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/G7y8zLnQi-M&rel=1"></param><param name="wmode" value="transparent"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/G7y8zLnQi-M&rel=1" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="355"></embed></object>mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-9688815141969586932007-09-20T18:41:00.000+03:002007-09-20T18:45:17.704+03:00Πολιτική και Διαπλοκή...Ο συνειρμικός τρόπος σκέψης στο άκουσμα των λέξεων αυτών με οδηγεί αποκλειστικά στο groove και τους στίχους του γνωστού money των Pink Floyd.Μετά φτάνει η ώρα να πέσω για ύπνο και να προσευχηθώ..."Αχ,Θεούλη μου,κάνε με να κερδίσω το τζόκερ να πάρω εκείνη την Porsche που ξεροσταλιάζω χειμώνα καλοκαίρι έξω από την αντιπροσωπεία.Αμήν"...Νομίζω ότι έχω πολύ δουλειά πριν να δικαιούμαι να μιλήσω για την διαπλοκή.Εσείς;mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-52326622266886174722007-09-16T16:48:00.000+03:002007-09-16T17:05:04.919+03:00Τι κάνει το σύμπαν όταν θελήσεις κάτι;;;Τελικά ο Κοέλο λέει μαλακίες. Γιατί αν δεν ήταν η απόλυτη θέληση η λάμψη στη ματιά των παιχτών της Εθνικής μας στον αγώνα με τους Ισπανούς τότε... Πάντως, προσωπικά μου είναι πολύ θλιβερό να βλέπω τέτοιες υπερπροσπάθειες να μη δικαιώνονται. Και δεν το περιορίζω στον αθλητικό τομέα, όπου κάποιος ίσως να έλεγε πως "είναι ένα παιχνίδι και άλλοτε κερδίζεις άλλοτε χάνεις". Σκεφτείτε τις προεκτάσεις όλου αυτού στο "παιχνίδι" της ζωής. Είναι σίγουρα αποκαρδιωτικό να βλέπεις ότι ακόμα και στον αθλητισμό (παιχνίδι μου είπες ότι είναι παραπάνω, μη ξεχνάς!) επιστρατεύονται εξωαγωνιστικά μέσα για να επικρατήσουν επί κάποιου αντιπάλου....Κάποιου;; Εναντίον ολόκληρης Εθνικής Ελλάδος που έχει κερδίσει την αναγνώριση και την προβολή σε όλο τον κόσμο. Φαντάσου, λοιπόν, τι εμπόδια θα συναντήσουμε οι υπόλοιποι, κοινοί θνητοί στη ζωή μας που ούτε θα προβάλονται οι αγώνες μας(εντός κι εκτός εισαγωγικών) ώστε να έχουμε έστω κάποια ηθική δικαίωση από τον κόσμο που βλέπει, ούτε είναι φανερό ποιοι είναι οι "διαιτητές" που σφυρίζουν κλέφτικα εναντίον μας.<br /> Ύστερα, μένεις να αναρωτιέσαι για τον ρόλο της τύχης. Λένε ότι στον αθλητισμό παίζει σπουδαίο ρόλο. Για να δούμε...Στο μπάσκετ καθορίζει αν θα μπει ένα καλάθι. Στη ζωή καθορίζει αν θα γεννηθείς στην Ευρώπη ή στην Αφρική...mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-21384867821402414082007-09-09T03:26:00.000+03:002007-09-09T03:29:06.487+03:00Χωρίς λόγια...<p>Έπειτα από την ανάγνωσή του στο <a href="http://www.sourotiri.blogspot.com">Sourotiri</a> αναδημοσιεύω κι εγώ το ποστ από το blog <a href="http://misparrow.wordpress.com/2007/09/02/%ce%91%cf%80%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%85%cf%84%ce%b7-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1-%cf%83%ce%b5-%ce%b9%ce%b4%ce%b9%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%83%cf%87%ce%bf%ce%bb%ce%b5%ce%af/">TheSparrow:</a><br /><br /></p><p>H ιστορία που ακολουθεί <u>συνέβη πριν ένα χρόνο</u>. Έχουμε όλα τα στοιχεία, <u>θα χρησιμοποιήσουμε όμως ψευδώνυμα</u>, όχι μόνο γιατί το υποσχεθήκαμε στο παιδί και τους γονείς του, αλλά και γιατί το σχολείο είναι νομικά καλυμμένο. Δεν τον «έδιωξαν» θα πουν, «θέλησε μόνος του να φύγει». Σιγά μη θέλησε! Είναι δυνατόν ένα παιδί, μετά από 14 χρόνια στο ίδιο σχολείο (απ’ το νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο), να θέλει να φύγει δύο μήνες πριν τελειώσει;</p> <p><span style="color: rgb(255, 102, 0);"><strong>Ο ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΣ</strong></span><br />Την καταγγελία μάς την έκανε ο Ιάσονας, συμμαθητής του Βασίλη πέρσι στην Τρίτη Λυκείου. «Έγινε κάτι πολύ άσχημο» μας είπε και αρχίζει να μας λέει την ιστορία όπως την έζησε αυτός από το διπλανό θρανίο.</p> <p>Μια μέρα, εκεί που κάναμε μάθημα στην κατεύθυνση, φωνάζουν τον Βασίλη να πάει στο γραφείο. Βγαίνει και μένει έξω όλη την ώρα. Όταν ξαναγύρισε ήταν χάλια. Τον ρωτάμε «τι έγινε;», δε μιλούσε. Την άλλη ώρα είχε πάρει την τσάντα του και είχε φύγει. Δεν ξαναήρθε ποτέ σχολείο. Όταν κάποια στιγμή τον βρήκα στο κινητό, μου είπε <strong><em><span style="color: rgb(153, 204, 0);">«Με διώξανε, γιατί δε θα ‘γραφα καλά στις Πανελλήνιες και θα χάλαγα τον μέσο όρο του σχολείου»</span></em></strong>. Δεν ήξερα τι να του πω!<br /><strong><em> Έχουν ξαναδιώξει μαθητές στο σχολείο σου;</em></strong><br />Ναι, αλλά όχι στο τέλος της Γ’ Λυκείου! Συνήθως τους διώχνουν στην αρχή της Α’ ή Β’ Λυκείου. Τους λένε να συνεχίσουν αλλού, για το καλό τους και καλά…<br /><strong><em> Σαν παιδί πώς ήταν; Eίχε πάρει ποτέ αποβολή;</em></strong><br />O Bασίλης; Ποτέ! Tο παιδί ήταν άγιο. Oύτε παρατήρηση δεν του είχανε κάνει.<br /><strong><em> Ήταν ο μόνος κακός μαθητής στην Γ’ Λυκείου;</em></strong><br />Όχι, υπήρχαν κι άλλοι δυο-τρεις. Αλλά, βλέπεις, αυτοί πλήρωναν δίδακτρα κανονικά. Eνώ ο Bασίλης, επειδή ο πατέρας του ήταν υπάλληλος του σχολείου ερχόταν δωρεάν. Kαι ξέρανε ότι δε θα κάνουν φασαρία οι γονείς.<br /><strong><em> Εσείς οι συμμαθητές του τι κάνατε; Ένα παιδί εξαφανίζεται απ’ το σχολείο και δεν κάνετε τίποτα;</em></strong><br />Εγώ λίγες μέρες μετά ρώτησα έναν καθηγητή «Τι έγινε ο Βασίλης; Γάγγραινα έπαθε;». Κι άρχισε να τα μασάει, ότι «έγινε για το καλό του παιδιού… για το καλό του σχολείου…». Στο τέλος παραδέχθηκε ότι έγινε μόνο για το καλό του σχολείου -για διαφημιστικούς λόγους δηλαδή!<br /><strong><em> Οι άλλοι συμμαθητές σου τι κάνανε;</em></strong><br />Α, εντάξει, μην το ψάχνεις. Πολύ χαλαρές αντιδράσεις. «Τι μαλακία του κάνανε!» λέγανε μεταξύ τους, αλλά μέχρι εκεί. Εγώ πρότεινα να κάνουμε αποχή και να μην μπούμε μια-δυο μέρες στο μάθημα. Και κάτι κοπέλες, κάτι φυτά, μου λένε: «Ε, μην το παρακάνουμε! Έχουμε και Πανελλήνιες να δώσουμε!»… Και στη γιορτή της αποφοίτησης, δυο μήνες μετά, όταν είπα στη μαθήτρια που θα έβγαζε λόγο μπροστά σε όλους, να πει κάτι για την αδικία που έγινε στον Βασίλη, αυτή μου είπε «εντάξει, θα πω» και τελικά δεν είπε τίποτα η κωλώστρα.<br /><strong><em> Γιατί αποφάσισες να μας πεις αυτή την ιστορία τώρα, έξι μήνες μετά;</em></strong><br />Από τύψεις. Γιατί κι εγώ τι έκανα τελικά; Μετά από μια βδομάδα το βούλωσα.</p> <p><span style="color: rgb(255, 102, 0);"><strong>Ο ΒΑΣΙΛΗΣ</strong></span><br /><strong><em> Mετά τον Iάσονα βρήκαμε τον ίδιο τον Bασίλη. Δε χρειάστηκε να μιλήσουμε πολλή ώρα μαζί του για να καταλάβουμε τι παιδί είναι. Aκόμα και τις στιγμές που φορτιζόταν καθώς θυμόταν την ιστορία, δε σταματούσε να λέει «ο κύριος Γιάννης» για τον διευθυντή του και «ο κύριος τάδε» για τους καθηγητές που τον ειρωνευόντουσαν.</em></strong><br />Μια Δευτέρα με φωνάζει ο κύριος Γιάννης (ο διευθυντής) και μου λέει «Βασίλη, δεν είναι καλή η απόδοσή σου και μάλλον δε θα πετύχεις στις Πανελλήνιες. Σκεφτόμουν λοιπόν μήπως θα ήταν καλύτερα να φύγεις από το σχολείο και να τελειώσεις σε ένα άλλο σχολείο που θα σου προτείνω. Εκεί δε θα χρειάζεται να πηγαίνεις συνέχεια, δυο-τρεις φορές μόνο να πας, να σε δουν εκεί οι καθηγητές για να μπορούν να σου βάλουν έναν βαθμό εικονικό. Και αν θέλεις, μπορείς στις εξετάσεις να έρχεσαι να γράφεις εδώ, για να μην καταλάβουν τίποτα οι συμμαθητές σου. Θα δίνεις την κόλλα σου, αλλά εμείς θα την πετάμε. Και θα πηγαίνεις να δίνεις κανονικές εξετάσεις στο άλλο σχολείο».<br /><strong><em> Τι ήταν αυτό το σχολείο που σου πρότεινε;</em></strong><br />Ένα ιδιωτικό νυχτερινό.<br /><strong><em> Και τι απάντησες;</em></strong><br />Από την αρχή του είπα: «Κύριε Γιάννη, εγώ δε θέλω να φύγω. Θέλω να τελειώσω εδώ με τους συμμαθητές μου, με τους φίλους μου. Πώς να πάω σ’ ένα σχολείο που δεν ξέρω κανέναν;». <strong><em><span style="color: rgb(153, 204, 0);">Αρχίζει να μου λέει ότι θα δημιουργήσω προβλήματα στους καθηγητές μου, γιατί αν δεν πάω καλά στις Πανελλήνιες «προσβάλλεται το όνομα και η καθηγητική τους αξία».</span></em></strong><br /><strong><em> Μιλούσε για όλους τους καθηγητές;</em></strong><br />Όχι, μόνο για δύο της κατεύθυνσης που του είχαν κάνει παράπονα για την επίδοσή μου.<br /><strong><em> Τι βαθμό σου είχαν στο τετράμηνο;</em></strong><br />Ο ένας 9 κι ο άλλος 12. Στους υπόλοιπους καθηγητές είχα γύρω στο 15.<br /><strong><em> Για ένα 9 κι ένα 12 μιλάμε τόση ώρα;! Και τι απάντησες στον διευθυντή;</em></strong><br />Του λέω «Κύριε, δεν πιστεύω ότι είμαι το μόνο παιδί που δε θα τα πάει καλά στις Πανελλήνιες», «Όχι» μου λέει «μόνο εσύ είσαι! Κοίτα, στο άλλο σχολείο θα πάρεις πολύ καλύτερο βαθμό απολυτηρίου από αυτόν που θα έπαιρνες εδώ πέρα. Σκέψου το!».<br /><strong><em> Στους γονείς σου το είπες;</em></strong><br />Ναι, φυσικά. H μητέρα μου μού είπε «Κάνε ό,τι θέλεις παιδί μου. Αρκεί να νιώθεις εσύ όμορφα και σωστά». Ο πατέρας μου, που είναι πιο νευρικός, μου είπε «Γιατί στο κάνουν αυτό; Να μείνεις στο σχολείο που είσαι!». Την άλλη μέρα ο κύριος Γιάννης με ξαναφώναξε. «Το σκέφτηκες;» μου λέει. «Ναι» του λέω «δε θέλω να φύγω». Και αμέσως έγινε πιο απότομος: «Nα το ξανασκεφτείς! Μέχρι την Παρασκευή που λήγει η προθεσμία για τις μετεγγραφές να έχεις αποφασίσει». Εγώ άρχισα να νιώθω περίεργα… Το απόγευμα η μητέρα μου μίλησε στο τηλέφωνο μαζί του και μου είπε «πάμε να δούμε αυτό το νυχτερινό που μας προτείνει».<br />Και πάμε με το αυτοκίνητο (μια ώρα δρόμος ήταν το σχολείο!) και η μητέρα μου ανεβαίνει να δει τον διευθυντή. Eγώ βγήκα έξω για να κάνω μια βόλτα και κατάλαβα ότι αυτό το σχολείο δεν ήταν για άτομα κανονικά. Ήταν για άτομα με ειδικές ανάγκες. Όχι όλα βέβαια, αλλά έβλεπα αρκετά παιδιά που είχαν πρόβλημα. Κι ένιωσα πολύ άσχημα, γιατί λέω «Γιατί μ’ έστειλε εδώ πέρα; Με πέρασε για κάνα χαζό;». Είδα μάλιστα στο προαύλιο κι έναν-δύο παλιούς συμμαθητές μου που τους είχε στείλει κι αυτούς εκεί ο κύριος Γιάννης.<br />Στον Καιάδα…</p> <p>Και φτάνει η Παρασκευή και μου λέει «Τι αποφάσισες;». Του λέω «Δε θέλω να φύγω». Αυτός νευριάζει «Τι πράγματα είναι αυτά; Εγώ το κάνω για το καλό σου, εγώ για σένα νοιάζομαι!». «Κύριε Γιάννη, δε νοιάζεστε για μένα» λέω «νοιάζεστε για το συμφέρον το δικό σας. Τόσο πολύ σας ενοχλεί αν θα είναι 99% η επιτυχία του σχολείου στις Πανελλήνιες και όχι 100%;». Κι εκεί αγρίεψε πάρα πολύ κι άρχισε να φωνάζει, «Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω; Τι ανωριμότητες είναι αυτές;». Και του λέω «Κύριε Γιάννη, απλά δε θέλω να χάσω τους συμμαθητές μου». Και με πιάνουν τα κλάματα.<br /><strong><em> Και τι κάνει αυτός;</em></strong><br />«Σαν μωρό κάνεις τώρα!» μου λέει. «Κάνε ό,τι θέλεις! Η προθεσμία λήγει το μεσημέρι!». Και σηκώνεται νευρικά, πάει στην πόρτα και πιάνει το πόμολο σαν να μου λέει «φύγε». Και έφυγα.<br /><strong><em> Πήγες σπίτι σου;</em></strong><br />Ναι, μίλησα με τη μάνα μου. Της είπα τι έγινε και της είπα ότι εγώ σ’ αυτό το σχολείο δεν ξαναπατάω. Κι εκείνη έτρεξε τελευταία στιγμή και βρήκε ένα δημόσιο νυχτερινό για να με γράψει. Σε αυτό πήγα τους δύο τελευταίους μήνες.<br /><strong><em> Mήπως, Bασίλη, έκανες λάθος που έφυγες; Γιατί να τους κάνεις το χατίρι; Tο ξέρεις ότι από τη στιγμή που ήσουν γραμμένος δεν μπορούσαν να σε διώξουν;</em></strong><br />Tο ξέρω, αλλά δε μ’ ένοιαζε πια. Kαι τις τελευταίες μέρες οι δύο καθηγητές της κατεύθυνσης ήταν πιο αγριεμένοι μαζί μου. Mου κάνανε συνέχεια ειρωνικά σχόλια: «Γιατί δε φεύγεις ρε Bασιλάκη; Aφού, βλέπεις, δεν μπορείς…».<br /><strong><em> Φοβόσουν και για τη θέση του μπαμπά σου;</em></strong><br />Όχι, δε φοβόμουνα, αλλά δεν ήθελα να του πούνε και τίποτα, ότι ο γιος του δημιουργεί πρόβλημα στο σχολείο και τέτοια. Aπό μικρός πρόσεχα πολύ να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση.<br /><strong><em> Tι σου ‘μαθε όλη αυτή η ιστορία;</em></strong><br />Nα μην εμπιστεύομαι κανέναν.</p> <p><span style="color: rgb(255, 102, 0);"><strong>H MHTEPA</strong></span><br /><strong><em> Λίγες μέρες μετά μιλήσαμε με τη μητέρα του Bασίλη. Ήταν ανήσυχη, κάθε τόσο τα μάτια της γέμιζαν δάκρυα.</em></strong><br />Εγώ πάντα έλεγα στο παιδί μου: «Αφού είσαι καλό παιδί, εμένα αυτό με νοιάζει. Να κάνεις ό,τι θέλεις με το σχολείο. Δε θες να δώσεις Πανελλήνιες; Μη δώσεις!». Δε με νοιάζει το παιδί μου να είναι και του μηδέν και κάτω απ’ το μηδέν. Μου φτάνει που είναι καλό παιδί. Με το που έγινε αυτό, ο Bασιλάκης ξεκίνησε να τρώει τα νύχια του… Ποτέ πριν δεν τα έτρωγε, γιατί έπαιζε κιθάρα. Έβγαλε σπυριά στο πρόσωπο, κοκκίνιζαν τα χέρια του…<br />Ένα βράδυ έφυγε από το σπίτι. Παίρνω τον πατέρα του στο κινητό και του λέω «Ο Bασίλης έχει εξαφανιστεί, δε σηκώνει ούτε το κινητό». Ξεκινάει αυτός με το μηχανάκι να τον ψάχνει, εγώ με τα πόδια στους δρόμους. Πάω και στο σχολείο γιατί σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει πάει εκεί και να κάνει καμιά φασαρία. Βλέπω τον διευθυντή στο γραφείο του, τον ρωτάω αν πέρασε ο Bασίλης από δω, μου λέει «όχι». Του λέω πόσο δύσκολα περνάει το παιδί μου και αρχίζει να μου λέει ότι είμαι αχάριστη και ότι το σχολείο έχει κάνει πάρα πολλά για το παιδί μου όλα αυτά τα χρόνια… Συνεχίζουμε να ψάχνουμε τον Bασίλη στους δρόμους. Τελικά, τον βλέπει τυχαία ο πατέρας του σ’ ένα παγκάκι σ’ έναν πεζόδρομο. Φόραγε το καπέλο του, είχε χωθεί στο μπουφάν του κι έκλαιγε… Τον πήραμε σπίτι.<br />Στις συγκεντρώσεις γονέων μου έλεγαν οι καθηγητές ότι με λίγη προσπάθεια μπορεί να βελτιωθεί. Μόνο <strong><em><span style="color: rgb(153, 204, 0);">ένας της κατεύθυνσης μού έλεγε «Τι έρχεστε; Δεν ξέρετε τα χάλια του γιου σας;»</span></em></strong>. Και μια φορά μου είπε «Εντάξει, όλοι λένε “να είναι καλό παιδί και να είναι καλό παιδί”. Σημασία έχει να είναι και καλός μαθητής!». Και με ρώτησε ο Bασίλης μόλις του το ‘πα αυτό: «Ρε μαμά, τι είναι καλύτερο; Να είμαι καλός άνθρωπος ή καλός μαθητής;»</p> <p><em><u>Πηγή:</u> <strong>Περιοδικό Schooligans (<a href="http://www.theschooligans.gr/" target="_blank">www.theschooligans.gr</a>)</strong></em></p>mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-58173116693544731102007-08-30T20:08:00.000+03:002007-08-30T22:01:43.216+03:00Αντιπροσωπευτική δημοκρατίαΠολίτες που πάνε από τις Σέρρες και την Καβάλα και δεν ξέρω εγώ από πού στον πύργο να πάρουν 3.000 Ευρώ.<br />Πολίτες που βοηθούν αγράμματους να συμπληρώσουν τις αιτήσεις έναντι αμοιβής.<br /><br />Μην αναρωτηθεί ποτέ κανείς μας γιατί έχουμε αυτούς τους πολιτικούς που έχουμε.<br />Αυτοί είμαστε.Δυστυχώς...mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-66628413725246139672007-08-26T00:47:00.000+03:002007-08-26T00:57:24.413+03:00Φωτιά<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5HHyRfpLTCqpeOpKOAs4T3nvSxg8vIR7luDFDDBKUKmK7Kanlol7KnzlK1KOOfN_A2B__gocMmRBY3ht5qeI6ov19MWmWSjef-l6BrcL8PhzKnYthINd7GK8wwmMSU5tRgYNTzw/s1600-h/parliament.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5HHyRfpLTCqpeOpKOAs4T3nvSxg8vIR7luDFDDBKUKmK7Kanlol7KnzlK1KOOfN_A2B__gocMmRBY3ht5qeI6ov19MWmWSjef-l6BrcL8PhzKnYthINd7GK8wwmMSU5tRgYNTzw/s320/parliament.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5102760208860598146" border="0" /></a><br />Ονειρεύομαι...<br /><br /> ...τη στιγμή που στη χώρα αυτή ο λαός θα ξυπνήσει<br /> ...τη στιγμή που τέλος θα μπει στην εξουσία του χρήματος<br /> ...τη στιγμή που θα γίνουν εκλογές και το 99% των ψήφων θα είναι λευκά χαρτιά με τους στίχους "money, get away..." γραμμένους<br /> ...τη στιγμή που το money των pink floyd θα είναι εκτός εποχής<br /> ...τη στιγμή που θα καταλάβουμε ποιοι μας κυβερνούν<br /> ...τη στιγμή που σαν άλλος V θα οδηγήσω τους Έλληνες να κάψουμε τη βουλή<br /><br />Μα πάνω από όλα ονειρεύομαι πως ξυπνώ, ανοίγω την τηλεόραση να δω ειδήσεις και λένε πως όλα ήταν ψέμα, μια κακόγουστη φάρσα...mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-30364424409681726312007-08-19T04:00:00.000+03:002007-08-19T04:11:28.639+03:00Γιατί μαμά;<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh29Sa1qFMlbpqeQjDjtXayrb85CjcYeuZWOlPBEGVUrlFfN74fE4SN7VIrNA4jxNSV4UwVLyrfRBnnaphPKLUYOW-f8q-rPOZAyhEHIugyVsriQTeyf5ylV18WyZfAQnlh32ucJA/s1600-h/money2.gif"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh29Sa1qFMlbpqeQjDjtXayrb85CjcYeuZWOlPBEGVUrlFfN74fE4SN7VIrNA4jxNSV4UwVLyrfRBnnaphPKLUYOW-f8q-rPOZAyhEHIugyVsriQTeyf5ylV18WyZfAQnlh32ucJA/s320/money2.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5100212949656686450" border="0" /></a><br />Όταν ήμουν μικρός ρωτούσα συχνά τη μητέρα μου γιατί χρειάζονταν τα χρήματα στον κόσμο.Της έλεγα πως αφού κάποιος εργάζεται θα πρέπει να δικαιούται απλόχερα κάποια υλικά αγαθά.Τύφλα να έχουν τα κομμούνια δηλαδή!<br />Τώρα ξέρω και γιατί χρειάζονται και από όλα.Ξέρω, επίσης, ότι αν μοιράζονταν τα χρήματα που ξοδεύονται κάθε χρόνο για στρατιωτικό εξοπλισμό σε όλο τον πλανήτη στον κοσμάκη θα ζούσαμε σε έναν κόσμο όπως εκείνον που φανταζόμουν πως θα είχαμε δίχως λεφτά.<br />Ξέρω και ότι κι εγώ που έγραψα αυτά σε λίγο δεν θα τα θυμάμαι και θα βυθιστώ στο παιχνίδι μου κραδαίνωντας το εικονικό μου Καλάσνικοφ...mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-72504101084435395332007-08-18T16:25:00.000+03:002007-08-18T16:33:20.807+03:00Πιάνο: Γιατί έγινε μύθος;Πολλοί θα αναρωτιούνται για το πώς έγινε βασιλιάς αυτό το όργανο."Σιγά!Αφού απλώς πατάνε κάτι κουμπιά!Αυτό κι εγώ το κάνω!".Κι όμως...υπάρχουν χίλιοι διαφορετικοί τρόποι να αγγίξεις το πλήκτρο και αυτό ανταμείβοντάς σε για τον σεβασμό σου θα ηχήσει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Και εκεί κάπου ξεκινά η μαγεία.Όταν νιώθεις τις δονήσεις της μουσικής να ριγούν στο σώμα σου και ο εγκέφαλος σου στροφάρει με ρυθμούς κινητήρα Formula 1 για να ακολουθήσει τις νότες, ενώ η καρδιά ξεχύνει τα ζουμιά της για να δώσει σ' αυτές ζωή!mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-61401925195996502442007-05-31T17:11:00.001+03:002007-05-31T17:40:22.699+03:00Do we?<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihd9P1JpFD0e3eitHlzoBuj_jRt3wMtkY2KqI8FILh14q14aYZRhnIjFW-G-OEdMMSAxL4kVvOeK75ipaAr9PLBaE5kQ3xV-PuO8rB9I8HBLoK7JGLjfYjEHB_y3HNh2YnlqgLng/s1600-h/we-don-t-need-no-education-pink-floyd-the-wall.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihd9P1JpFD0e3eitHlzoBuj_jRt3wMtkY2KqI8FILh14q14aYZRhnIjFW-G-OEdMMSAxL4kVvOeK75ipaAr9PLBaE5kQ3xV-PuO8rB9I8HBLoK7JGLjfYjEHB_y3HNh2YnlqgLng/s320/we-don-t-need-no-education-pink-floyd-the-wall.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5070734507794194002" border="0" /></a><br />Στην αρχή της χρονιάς όταν σκεφτόμουν αν θα επιχειρούσα ή όχι να μπω στην διαδικασία της διδασκαλίας χάρη σε μια ευκαιρία που μου δινόταν είχα αναλογιστεί πολύ το θέμα της ευθύνης μου. Το μάθημα που θα έκανα ήταν το "Ανάπτυξη εφαρμογών σε προγραμματιστικό περιβάλλον" ή απλά, βασικές αρχές προγραμματισμού που διδάσκεται στα παιδιά της γ' λυκείου που ακολούθησαν την τεχνολογική κατεύθυνση. Σκεφτόμουν, λοιπόν ότι δεδομένης της ανύπαρκτης εμπειρίας μου σε διδασκαλία η ευθύνη ήταν μεγάλη. Γιατί δεν ήταν απλά ένα μάθημα μα ένα πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα που θα έκρινε το επαγγελματικό μέλλον ανθρώπων.<br /> Παρ' όλα αυτά αποφάσισα να εμπιστευθώ τον εαυτό μου και την αγάπη που έχω για αυτά τα διαβολοκούτια :Ρ . Εξ' άλλου κάποιες φορές το μεράκι υποκαθιστά ως ενός σημείου την εμπειρία. Όλη η χρονιά λοιπόν κύλησε ομαλά. Ωστόσο, δεν περίμενα ότι αυτή η αίσθηση ευθύνης θα παρέμενε ως υπολανθάνων άγχος με σταθερή ένταση κατά τη διάρκειά της. Θα έχω καλύψει τα πάντα; Θα μπορέσω να τους τα μεταδώσω σωστά; Θα τους κάνω να μοιραστούν το πάθος μου για το αντικείμενο; Ή θα είμαι ο λόγος κάθε φορά που πλησιάζουν υπολογιστή να τους έρχεται αναγούλα;<br /> Σήμερα, λοιπόν, ήρθε η μέρα της χαλάρωσης - λύτρωσης. Όχι από όλες τις πλευρές μα τουλάχιστον από την πιο τυπική: αυτήν της εκτενούς ανάλυσης των σχετικών με τα θέματα που μπήκαν τελικά στις εξετάσεις. Και ειλικρινά έφυγε ένα βάρος από πάνω μου πολύ μεγάλο. Βεβαίως, σε πολλά έχω αποτύχει. Σίγουρα δεν τους έκανα να το αγαπήσουν. Και ούτε μπόρεσα να κάνω τους αδύνατους μαθητές να σημειώσουν σημαντική βελτίωση. Πολύ φοβάμαι πως ούτε καν για μικρή βελτίωση πρόκειται. Όμως, είμαι ικανοποιημένος από την προσπάθειά μου να κρατήσω τις ισορροπίες ανάμεσα στον μεταφορέα στεγνών γνώσεων(μπλιαχ) και του ανθρώπου που νοιάζεται, προσπαθεί να ψυχολογήσει ξεχωριστά τον καθέναν και να τον πλησιάσει σαν να είναι άνθρωπος και όχι ένα μηχανάκι που διαβάζει για να δώσει εξετάσεις και τέρμα.<br /> Πάντως, είναι πιο δύσκολο από ότι νόμιζα όταν ήμουν εγώ στα έδρανα το να ξεπεράσεις το σύστημα και να κάνεις το μάθημα να είναι ουσιαστικό για την παιδεία κάποιου. Την παιδεία με την πνευματική έννοια...Βέβαια, αυτό που πρέπει να αναρωτηθεί κανείς είναι πώς φτάσαμε η παιδεία να έχει και άλλες έννοιες πλην της πνευματικής. Και να τραγουδιούνται στίχοι όπως " we don't need no education...".Γιατί όντως κανείς δεν χρειάζεται την "παιδεία " όπως είναι σήμερα...mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-19496853.post-7354857640202485062007-05-23T04:42:00.000+03:002007-05-23T04:55:58.333+03:00Το παιχνίδι της Λίνας<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiebeEZisqKP_2AGg3PVXM885TOjWsjWRm6Wry6rPjJCH6UX3D5VwjnFFCsGBT5LMGTkg0x52Q3qaJya7Rm0vz3YVsyaQRXvbXGHp3GdtNezPWe6xchmS4NlR9BoTsXvENJyB5YMg/s1600-h/Lina.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiebeEZisqKP_2AGg3PVXM885TOjWsjWRm6Wry6rPjJCH6UX3D5VwjnFFCsGBT5LMGTkg0x52Q3qaJya7Rm0vz3YVsyaQRXvbXGHp3GdtNezPWe6xchmS4NlR9BoTsXvENJyB5YMg/s320/Lina.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5067568352392863298" border="0" /></a><br /><br /> Στόχοι που με τυρρανούν επιδέξια, προσδοκίες στις οποίες αδυνατώ να ανταπεξέλθω, μια πόλη όπου βαρέθηκα να ζω και που είναι αφιλόξενη στα όνειρα μου, άνθρωποι που ζουν σε άλλο σύμπαν το οποίο αδυνατό να κατανοήσω. Θέλω να φύγω.Θέλω να ανοίξω τα πανιά μου και να φύγω. Να βρω μια γη που μπορεί και πάλι να με προκαλέσει. Να ονειρευτώ ξανά. Εδώ το μόνο που ονειρεύομαι είναι...να φύγω. Σαν αμόνι έχει κάτσει στο στήθος μου. Έμμονη ιδέα. Η φυγή.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Από πού ακριβώς είπαμε ότι φεύγω;<br /><br /></span><span>Όλοι οι bloggers που γνωρίζω είναι ήδη στο κόλπο οπότε δεν έχω ποιον άλλον να προκαλέσω...</span><span style="font-style: italic;"><br /></span>mpiouhttp://www.blogger.com/profile/01879989271246280251noreply@blogger.com1