Τάδε έφη τυπάς από τη Google...

Λοιπόν, ήρθε που λέτε ο αρχιτεστάρχης της Google James Whittaker για ομιλία στο πανεπιστήμιο που βρίσκομαι αυτό το καιρό. Πρώτη εντύπωση; Μα πόσο είχε μαζεμένα όλα τα στερεότυπα που υπάρχουν για τους Αμερικανούς;! Το στυλ παρουσίασης ήταν Steve Jobs για όποιον έχει παρακολουθήσει. Συνοψίζω το επίπεδο μετριοφροσύνης του ανθρώπου αυτού στην παρακάτω απάντηση που έδωσε στην ερώτηση για το πόσες από τις αλλαγές που συνέβησαν στο testing τμήμα της Google οφείλεται αυτός: Όλες! Κι εξηγώ ότι όσο καταπληκτικός να είναι στη δουλειά του (και πραγματικά πιστεύω ότι είναι) δεν μπορεί να μη δίνει εύσημα στους συνεργάτες τους και σε αυτούς που ήταν στη θέση του προηγουμένως. Η Google ήταν ανέκαθεν αξιόπιστη και αυτός δουλεύει εκεί μόλις τον τελευταίο χρόνο.

Κατά τα άλλα, είπε πολύ ενδιαφέροντα τεχνικά πραγματάκια που καθόλου δεν σας αφορούν!Είπε,όμως, και πολλά που με βάλαν σε σκέψεις. Τα τελευταία χρόνια η Google και η Apple με τρομάζουν με τις κινήσεις τους. Είναι πραγματικά επιθετικές οι πολιτικές που εφαρμόζουν στην επέκτασή τους. Κι αν η κατεύθυνση της δεύτερης είναι καθαρά κερδοσκοπική, η Google δεν ξέρω τι έχει στο νου της...Προσφέρει ολοένα περισσότερες υπηρεσίες internet. Σε 2 χρόνια θα προσφέρουν δυνατό, ασύρματο δίκτυο σε 50 πόλεις στις ΗΠΑ κι έπεται συνέχεια. Αυτό σημείνει διαρκής πρόσβαση στο internet όπου κι αν σταθείς, όπου κι αν βρεθείς. Το πιο σημαντικό, όμως, που αναφέρθηκε στην παρουσίαση: Chrome OS: το λειτουργικό σύστημα που αναπτύσει η εταιρία, φτιαγμένο με ένα στόχο, να τρέχει το Chrome (browser) όσο πιο γρήγορα γίνεται. Κι εξηγώ. Οι τεχνολογίες διαδικτύου εξελίσσονται και πολύ σύντομα κάθε είδους εφαρμογή θα μπορεί να εκτελείται μέσα από έναν browser. Σε συνδυασμό με την επέκταση του cloud computing,ούτε λίγο ούτε πολύ, ο τύπος μας τσαμπούνισε ότι σε 2-3 χρόνια δεν θα χρειάζεσαι γκουμούτσα laptop ή Desktop για κανένα λόγο. Μια συσκευή σε φορητό μέγεθος με το Chrome OS/Chrome και είσαι κομπλέ. Αισιόδοξο, το ξέρω. Απίθανο όμως; Όχι τη στιγμή που η εταιρία πίσω του είναι η Google. Κι επειδή πολλά τα λέω και μπορεί να σας μπέρδεψα και δεν σας έχω συνηθίσει κιόλας (:P), ρε παιδιά, εμένα μου φαίνεται ότι οι τύποι θέλουν να τους ανήκει το internet. Και δεν ξέρω τις προθέσεις τους αλλά σε κάθε περίπτωση δεν μου αρέσει αυτό...Συνομωσίες,ναι. Μακάρι να διαψευσθώ.

Get off their train!

i'm listening to that voice
this wooden,strict,pseudo-confident voice
while i feel the sunset is close
couldn't stand it
so i plugged in my head ,
let the music flow instead.
Ah,what a relief!
the wooden man looks funny now
moving his lips and his hands
trying to explain why the bottles lie by my bed
and the tears i've shed
giving me reasons to forget
and to keep going
"keep going" they say
songs,tv,suits, everyone.
i say
STOP! GET OFF THEIR TRAIN!
STOP! GET OFF THEIR TRAIN!
STOP! GET OFF THEIR TRAIN!
...

Άλλη μια φορά νοσταλγικός (Αντίο Μάνο Ξυδούς)

Με αφορμή τον θάνατο του μεγάλου Μάνου Ξυδούς έκανα μια επανάληψη στο κεφάλαιο Πυξ-Λαξ. Νομίζω στη γενιά μου (δεκαετία 80) αποτελούν εξαίρεση αυτοί που δεν έχουν συνδέσει την εφηβεία τους με τα τραγούδια αυτής της μπάντας. Και μου ήρθαν στο μυαλό οι θύμισες...οι μυρωδιές και τα πρωτόγνορα αισθήματα,η αγνότητα και το χάσιμό της,η ανεμελειά και τα όνειρα.Πόσο θα ήθελα να γυρίσω πάλι εκεί,στο θέατρο δάσους, να χοροπηδάω γκαρίζοντας "Εσύ εκεί" ,ιδρωμένος,να χαμογελάω στο φίλο μου το φιάκα (α ρε φιακίδιο...σε πεθύμησα κι όχι μόνο εσένα...) και να ονειρεύομαι.Όσο κι αν πολλοί προσπαθούμε να μείνουμε παιδιά,όσο κι αν προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι μείναμε παιδιά,κάτι ολοένα και χάνεται.Κι αν μου το αρνηθείς, ή είσαι εξαίρεση ή έχεις γερές πλάτες να πληρώνουν την ανεμελειά σου.

Δεν ήταν εύκολη η εφηβεία.Πολλοί θα σκεφτούν διαβάζοντας αυτές τις γραμμές "α πα πα,καλύτερα είμαι τώρα".Κι εγώ έτσι θα έλεγα...αλλά συνειδητοποιώ πόσο πολύτιμα ήταν κι εκείνα τα παράξενα συναισθήματα.Που τότε πονούσαν αλλά τώρα στεγνώσαν και έχουν χρώμα έντονο ανάμεσα στο γκρίζο...

Cold black fluid

Distance is the price we pay for we cannot resist the call of the Man in the suit;the way our veins have been filled with this cold black fluid,we bow our heads and forget.__>we settle for being underdosed and then we SCREAM it out; .until there is no voice left and the flawed circle breaks.and the loons become hunted and the hunters become mad.Oh how i've missed the loss of senses you used to cause.i'm now a cold black fluid.i'm now a stranger in the back alley of an empty house.

"Great gig in the sky"...

Ήμουν στη βιβλιοθήκη όταν έβαλα να ακούσω λίγη μουσική για διάλειμμα.Σοπέν σονάτα.Τρίτο μέρος,"Marche Funebre".Βούρκωσα.Δεν έπρεπε να κρατηθώ.Κάτι πέθανε μέσα μου κι ακόμη δεν το θρήνησα.Πέθανε το αγνό,ρομαντικό,παιδικό,ιδεαλιστικό μου όνειρο.Εδώ κι ένα χρόνο,τη στιγμή που κοιτάχτηκα με τους άλλους και αποδεχτήκαμε την ήττα μας.Μας νίκησε ο χρόνος.Κι ακόμη χειρότερα.Μας νίκησε η πραγματικότητα.Άλλος ένας που δεν κατάφερε να κάνει την πραγματικότητα να συμβαδίσει με το όνειρο.Κι ακόμη υποκρίνομαι στον εαυτό μου ότι υπάρχει ελπίδα.Και κάθε φορά που γυρνάω πίσω και κοιτάζω από την κλειδαρότρυπα αυτούς που δεν φοβήθηκαν και φτάσαν μέχρι το τέλος,πονάω.Αφάνταστα.Κι αν μπορούσα θα φώναζα όπως η κοπέλα στο "Great gig in the sky" των Pink Floyd,όπως η μορφή στην "κραυγή" του Edvard Munch.Και σκέφτομαι όλα αυτά που αποτελούσαν το είναι μου,η αίθουσα με το πιάνο που έκανα μαθήματα,ο δάσκαλός μου,η αίσθηση που είχα στο μάθημα και μετά από αυτό,το γαμημένο τρακ στη συναυλία,η πρόβες,η κιθάρα που φέραμε από την Αγγλία,τα γέλια οι τσακωμοί και τα όνειρα,η απίστευτη αίσθηση ολοκλήρωσης όταν οι νότες σου οδηγούν το διπλανό σου να παίξει κάτι που έψαχνες,μόνο πολύ καλύτερα,και αντίστροφα.Τι μένει τώρα;

Να κι οι στίχοι που δεν πρόλαβαν να γίνουν τραγούδι...

Shout the word into my ears
I may listen to your plea
no deed will go unseen
under the black world's self-esteem

Kings of deception all around
seeking power and bloody pounds
through their white fancy suits
they claim the title of god

Left to us,what's left to us?
only the world's final clash
fought one more time with despair
by loons that don't care...

Υποκατάσταση

Ο χρόνος είναι ασταμάτητος.Ξέρω,το έχουν πει,το έχουν γράψει και το έχουν τραγουδήσει πολλοί πριν από μένα και πολύ πριν από μένα.Όμως ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω πως δουλεύει αυτό το απλό,μικρό πράμα που αποκαλούμε "ζωή".Πέφτω να κοιμηθώ και δεν ξέρω ποιος θα είμαι όταν ξυπνήσω.Πόσο θα με έχει αλλάξει η μέρα που πέρασε.Κι έτσι τα όνειρα μου τεντώνονται και ζαρώνουν -συνήθως το δεύτερο- σαν ελατήριο κι εγώ πρέπει να προσαρμόζομαι και να κοιτάω πάντα μπροστά.Μόνο μπροστά.Έτσι δεν λένε όλα τα βιβλία ψυχολογίας; Κι όμως νιώθω την ανάγκη να κοιτάω πίσω.Πρέπει να θυμάμαι τι ονειρεύτηκα.Τί είχα στο κεφάλι μου όταν ξυπνούσα χθες,πέρσι,πριν από δέκα χρόνια.Τί είχα στο κεφάλι μου όταν ήμουν παιδί.Πρέπει να θυμάμαι για να μην ξυπνήσω μια μέρα και δεν μπορώ να αντικρύσω τον καθρέφτη δίχως αηδία.Και όταν γίνει αυτό θα μου πούνε "ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός". Σας λέω δεν είναι.Ο πιο ακριβοπληρωμένος είναι.Ο μόνος που σου παίρνει κάτι που δεν μπορείς να αναπληρώσεις ποτέ.Χρόνο.
Άφησα πίσω μου αυτό που ήταν η ζωή μου.Τα όνειρά μου.Τα υποκατέστησα.Δεν ξέρω αν θα πετύχει.Δεν ξέρω αν θα ξεχάσω.Ξέρω όμως ότι πρέπει να πετύχει χωρίς να ξεχάσω...

Διέξοδοι εκτόνωσης - Επανάσταση σημειώσατε 1

Γήπεδα ποδοσφαίρου. Φωνές,"τάξεις" ή ομάδες όπως προτιμάς,αδικία,επανάσταση (ή σπάσιμο κεφαλιών,ξύλο με ΜΑΤ και μη,κάψιμο συνδέσμων,όλα στο όνομα μιας ιδέας...εεε, ή μήπως στο όνομα απόλυτα αισχροκερδικώνεταιριών; Όπως προτιμάς είπαμε).Γυρνάς σπίτι και..."Ουφ,ξεφούσκωσα." Την άλλη μέρα ξαναβουτάς στα σκατά λιγότερο ενοχλημένος.
Λάκης Λαζόπουλος και ο κάθε Λάκης Λαζόπουλος. Κράξιμο (σωστότατο τις περισσότερες φορές), λόγια που όλοι νιώθουμε πως μας πνίγουν μέσα μας διατυπωμένα δημοσίως από ευρέως αποδεκτό πρόσωπο βγαίνουν στον αέρα. Ξεσηκώνεται ο λαός. Επανάσταση κάθε Τρίτη. Του καναπέ.Και την άλλη μέρα; Στα σκατά σαν να μην έγινε τίποτα (για άλλη μια φορά). Δεν ξέρω...μπορεί να είναι τελείως μούφα ο συλλογισμός μου αλλά:
Νομίζω ότι οι πολλαπλές δυνατότητες εκτόνωσης που μας προσφέρει η ζωή σήμερα μας φέρνει στα ίσια μας από την άγρια καθημερινότητά μας. Μήπως αυτό,όμως,μας κάνει να ανεχόμαστε την αθλιότητα που σερβίραμε στους εαυτούς μας για ζωή; Μήπως αν δεν είχαμε που να ξεσπάσουμε, θα ξεσπούσαμε τελικά στο σύστημα προκαλώντας (επιτέλους) την αλλαγή του;