Do we?

Στην αρχή της χρονιάς όταν σκεφτόμουν αν θα επιχειρούσα ή όχι να μπω στην διαδικασία της διδασκαλίας χάρη σε μια ευκαιρία που μου δινόταν είχα αναλογιστεί πολύ το θέμα της ευθύνης μου. Το μάθημα που θα έκανα ήταν το "Ανάπτυξη εφαρμογών σε προγραμματιστικό περιβάλλον" ή απλά, βασικές αρχές προγραμματισμού που διδάσκεται στα παιδιά της γ' λυκείου που ακολούθησαν την τεχνολογική κατεύθυνση. Σκεφτόμουν, λοιπόν ότι δεδομένης της ανύπαρκτης εμπειρίας μου σε διδασκαλία η ευθύνη ήταν μεγάλη. Γιατί δεν ήταν απλά ένα μάθημα μα ένα πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα που θα έκρινε το επαγγελματικό μέλλον ανθρώπων.
Παρ' όλα αυτά αποφάσισα να εμπιστευθώ τον εαυτό μου και την αγάπη που έχω για αυτά τα διαβολοκούτια :Ρ . Εξ' άλλου κάποιες φορές το μεράκι υποκαθιστά ως ενός σημείου την εμπειρία. Όλη η χρονιά λοιπόν κύλησε ομαλά. Ωστόσο, δεν περίμενα ότι αυτή η αίσθηση ευθύνης θα παρέμενε ως υπολανθάνων άγχος με σταθερή ένταση κατά τη διάρκειά της. Θα έχω καλύψει τα πάντα; Θα μπορέσω να τους τα μεταδώσω σωστά; Θα τους κάνω να μοιραστούν το πάθος μου για το αντικείμενο; Ή θα είμαι ο λόγος κάθε φορά που πλησιάζουν υπολογιστή να τους έρχεται αναγούλα;
Σήμερα, λοιπόν, ήρθε η μέρα της χαλάρωσης - λύτρωσης. Όχι από όλες τις πλευρές μα τουλάχιστον από την πιο τυπική: αυτήν της εκτενούς ανάλυσης των σχετικών με τα θέματα που μπήκαν τελικά στις εξετάσεις. Και ειλικρινά έφυγε ένα βάρος από πάνω μου πολύ μεγάλο. Βεβαίως, σε πολλά έχω αποτύχει. Σίγουρα δεν τους έκανα να το αγαπήσουν. Και ούτε μπόρεσα να κάνω τους αδύνατους μαθητές να σημειώσουν σημαντική βελτίωση. Πολύ φοβάμαι πως ούτε καν για μικρή βελτίωση πρόκειται. Όμως, είμαι ικανοποιημένος από την προσπάθειά μου να κρατήσω τις ισορροπίες ανάμεσα στον μεταφορέα στεγνών γνώσεων(μπλιαχ) και του ανθρώπου που νοιάζεται, προσπαθεί να ψυχολογήσει ξεχωριστά τον καθέναν και να τον πλησιάσει σαν να είναι άνθρωπος και όχι ένα μηχανάκι που διαβάζει για να δώσει εξετάσεις και τέρμα.
Πάντως, είναι πιο δύσκολο από ότι νόμιζα όταν ήμουν εγώ στα έδρανα το να ξεπεράσεις το σύστημα και να κάνεις το μάθημα να είναι ουσιαστικό για την παιδεία κάποιου. Την παιδεία με την πνευματική έννοια...Βέβαια, αυτό που πρέπει να αναρωτηθεί κανείς είναι πώς φτάσαμε η παιδεία να έχει και άλλες έννοιες πλην της πνευματικής. Και να τραγουδιούνται στίχοι όπως " we don't need no education...".Γιατί όντως κανείς δεν χρειάζεται την "παιδεία " όπως είναι σήμερα...