Από το προηγούμενο post μου και την χαρά της εκπλήρωσης ενός ονείρου στους φόβους και την πίεση της αποτυχίας ενός άλλου....Ασανσέρ του 60.Αλλά αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι η αδυναμία μου να προσαρμοστώ σε αυτή τη δύσκολη περίοδο και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό.Γνωρίζω πως η κατάσταση είναι κρίσιμη και πως χρειάζεται μια υπερπροσπάθεια για να έχω ελπίδες.Νιώθω,όμως,τόσο κουρασμένος που δεν κάνω τίποτα για αυτό και απλώς αφήνομαι στο χρόνο,που περνά σφαίρα.Πρώτη φορά με απογοητεύω τόσο.Ακόμη κι αν γίνει ένα θαύμα και σωθεί το πράμα πάλι θα μου έχει μείνει αυτή μου η επίδειξη αναποφασιστικότητας,σχεδόν δειλίας μπροστά στην πραγματικότητα.Άγνωστα συναισθήματα μέχρι πριν.Ωρολογιακή βόμβα νιώθω.Θέλω να εκραγώ και δεν μπορώ.Συμπάσχω με όλες αυτές τις άμοιρες χολιγουντιανές βόμβες που τις αφοπλίζουν στο 0.00001 του δευτερολέπτου στερώντας τους την πραγμάτωση του αυτοσκοπού τους...ΜΠΑΜ!
