Ιδεολογία (Τι είναι αυτό;)

Πάντα απολάμβανα τις συζητήσεις για τις μεγάλες ιδέες.Ξέρετε!Αυτές που θα αλλάξουν τον κόσμο!Κομμουνισμός,δημοκρατία,δικαιοσύνη.Καλύτερη ζωή.Αυτό δεν θέλουμε όλοι;Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές μια πιτσιρίκα στο τμήμα των ισπανικών μου.Γεμάτη πάθος και όρεξη για Αγώνες!Πορείες,αφίσες του Τσε και δεν συμαζεύτεται.

-Θα έρθεις στην πορεία;
-Μπα...μεγάλωσα πια.Δεν μπορώ.Ένα έγινα με το σύστημα(χαριτολογώντας και μη).
-Και πώς θα γίνει αν είμαστε όλοι έτσι;
-Πώς θα γίνει τί;
-Πως θα αλλάξει ο κόσμος;Πως θα βελτιωθούν οι ζωές μας;Πως θα παίρνουμε όλοι αυτό που μας αξίζει;
...

Όλοι; Ποιοι αλήθεια είναι αυτοί οι όλοι;

Στα μαθηματικά ένα από τα σημαντικότερα πράγματα (τη σημασία του οποίου παραλείπουν να μας μάθουν στο σχολείο) είναι ο προσδιορισμός του συνόλου στο οποίο εργαζόμαστε.Άλλοι οι κανόνες που διέπουν το κάθε ένα απο αυτά.Έτσι και στη ζωή.Ας προσδιορίσουμε το "όλοι".Όλοι οι νέοι;Όλοι οι Έλληνες;Όλοι οι ευρωπαίοι;Όλοι οι άνθρωποι;

Ώπα.Κάπου εδώ αναφέρθηκε η λέξη που εκφράζει όλη την πολιτική μου ιδεολογία.Γιατί μονάχα αυτό είμαι.Άνθρωπος.Αν μιλάμε για πάλη ιδεολογίας,λοιπόν,εγώ αναφέρομαι σε όλους τους ανθρώπους.Ας σκεφτούμε λιγάκι...ο φτωχότερος ευρωπαίος ανήκει στο ανώτερο 8% του κόσμου,οικονομικά πάντα.Άρα,αν υπάρξει "ισότητα",πιστέψτε με,αυτή για μας σημαίνει να έχουμε λιγότερα από ότι τώρα.Είμαστε διατεθιμένοι να έχουμε λιγότερα χάρη της ισότητας;Αν εμείς απαντούμε όχι (μιας και αγωνιζόμαστε για περισσότερα) τότε ας μην περιμένουμε να απαντήσει ναι ο κάθε Κόκκαλης.Γιατί δεν διαφέρουμε και τόσο τελικά.Δεν θέλουμε ισότητα.Θέλουμε ανισότητα.Απλά θέλουμε να είμαστε από τη μεριά του μεγαλύτερου...

Απόσπασμα από το όνειρο...

Τρίτο κοντσέρτο Ραχμάνινοφ για πιάνο και ορχήστρα. Ή αλλιώς, ΠΑΘΟΣ! Πάρτε αναπνοή...

Πολιτική και Διαπλοκή

...Ο συνειρμικός τρόπος σκέψης στο άκουσμα των λέξεων αυτών με οδηγεί αποκλειστικά στο groove και τους στίχους του γνωστού money των Pink Floyd.Μετά φτάνει η ώρα να πέσω για ύπνο και να προσευχηθώ..."Αχ,Θεούλη μου,κάνε με να κερδίσω το τζόκερ να πάρω εκείνη την Porsche που ξεροσταλιάζω χειμώνα καλοκαίρι έξω από την αντιπροσωπεία.Αμήν"...Νομίζω ότι έχω πολύ δουλειά πριν να δικαιούμαι να μιλήσω για την διαπλοκή.Εσείς;

Τι κάνει το σύμπαν όταν θελήσεις κάτι;;;

Τελικά ο Κοέλο λέει μαλακίες. Γιατί αν δεν ήταν η απόλυτη θέληση η λάμψη στη ματιά των παιχτών της Εθνικής μας στον αγώνα με τους Ισπανούς τότε... Πάντως, προσωπικά μου είναι πολύ θλιβερό να βλέπω τέτοιες υπερπροσπάθειες να μη δικαιώνονται. Και δεν το περιορίζω στον αθλητικό τομέα, όπου κάποιος ίσως να έλεγε πως "είναι ένα παιχνίδι και άλλοτε κερδίζεις άλλοτε χάνεις". Σκεφτείτε τις προεκτάσεις όλου αυτού στο "παιχνίδι" της ζωής. Είναι σίγουρα αποκαρδιωτικό να βλέπεις ότι ακόμα και στον αθλητισμό (παιχνίδι μου είπες ότι είναι παραπάνω, μη ξεχνάς!) επιστρατεύονται εξωαγωνιστικά μέσα για να επικρατήσουν επί κάποιου αντιπάλου....Κάποιου;; Εναντίον ολόκληρης Εθνικής Ελλάδος που έχει κερδίσει την αναγνώριση και την προβολή σε όλο τον κόσμο. Φαντάσου, λοιπόν, τι εμπόδια θα συναντήσουμε οι υπόλοιποι, κοινοί θνητοί στη ζωή μας που ούτε θα προβάλονται οι αγώνες μας(εντός κι εκτός εισαγωγικών) ώστε να έχουμε έστω κάποια ηθική δικαίωση από τον κόσμο που βλέπει, ούτε είναι φανερό ποιοι είναι οι "διαιτητές" που σφυρίζουν κλέφτικα εναντίον μας.
Ύστερα, μένεις να αναρωτιέσαι για τον ρόλο της τύχης. Λένε ότι στον αθλητισμό παίζει σπουδαίο ρόλο. Για να δούμε...Στο μπάσκετ καθορίζει αν θα μπει ένα καλάθι. Στη ζωή καθορίζει αν θα γεννηθείς στην Ευρώπη ή στην Αφρική...

Χωρίς λόγια...

Έπειτα από την ανάγνωσή του στο Sourotiri αναδημοσιεύω κι εγώ το ποστ από το blog TheSparrow:

H ιστορία που ακολουθεί συνέβη πριν ένα χρόνο. Έχουμε όλα τα στοιχεία, θα χρησιμοποιήσουμε όμως ψευδώνυμα, όχι μόνο γιατί το υποσχεθήκαμε στο παιδί και τους γονείς του, αλλά και γιατί το σχολείο είναι νομικά καλυμμένο. Δεν τον «έδιωξαν» θα πουν, «θέλησε μόνος του να φύγει». Σιγά μη θέλησε! Είναι δυνατόν ένα παιδί, μετά από 14 χρόνια στο ίδιο σχολείο (απ’ το νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο), να θέλει να φύγει δύο μήνες πριν τελειώσει;

Ο ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΣ
Την καταγγελία μάς την έκανε ο Ιάσονας, συμμαθητής του Βασίλη πέρσι στην Τρίτη Λυκείου. «Έγινε κάτι πολύ άσχημο» μας είπε και αρχίζει να μας λέει την ιστορία όπως την έζησε αυτός από το διπλανό θρανίο.

Μια μέρα, εκεί που κάναμε μάθημα στην κατεύθυνση, φωνάζουν τον Βασίλη να πάει στο γραφείο. Βγαίνει και μένει έξω όλη την ώρα. Όταν ξαναγύρισε ήταν χάλια. Τον ρωτάμε «τι έγινε;», δε μιλούσε. Την άλλη ώρα είχε πάρει την τσάντα του και είχε φύγει. Δεν ξαναήρθε ποτέ σχολείο. Όταν κάποια στιγμή τον βρήκα στο κινητό, μου είπε «Με διώξανε, γιατί δε θα ‘γραφα καλά στις Πανελλήνιες και θα χάλαγα τον μέσο όρο του σχολείου». Δεν ήξερα τι να του πω!
Έχουν ξαναδιώξει μαθητές στο σχολείο σου;
Ναι, αλλά όχι στο τέλος της Γ’ Λυκείου! Συνήθως τους διώχνουν στην αρχή της Α’ ή Β’ Λυκείου. Τους λένε να συνεχίσουν αλλού, για το καλό τους και καλά…
Σαν παιδί πώς ήταν; Eίχε πάρει ποτέ αποβολή;
O Bασίλης; Ποτέ! Tο παιδί ήταν άγιο. Oύτε παρατήρηση δεν του είχανε κάνει.
Ήταν ο μόνος κακός μαθητής στην Γ’ Λυκείου;
Όχι, υπήρχαν κι άλλοι δυο-τρεις. Αλλά, βλέπεις, αυτοί πλήρωναν δίδακτρα κανονικά. Eνώ ο Bασίλης, επειδή ο πατέρας του ήταν υπάλληλος του σχολείου ερχόταν δωρεάν. Kαι ξέρανε ότι δε θα κάνουν φασαρία οι γονείς.
Εσείς οι συμμαθητές του τι κάνατε; Ένα παιδί εξαφανίζεται απ’ το σχολείο και δεν κάνετε τίποτα;
Εγώ λίγες μέρες μετά ρώτησα έναν καθηγητή «Τι έγινε ο Βασίλης; Γάγγραινα έπαθε;». Κι άρχισε να τα μασάει, ότι «έγινε για το καλό του παιδιού… για το καλό του σχολείου…». Στο τέλος παραδέχθηκε ότι έγινε μόνο για το καλό του σχολείου -για διαφημιστικούς λόγους δηλαδή!
Οι άλλοι συμμαθητές σου τι κάνανε;
Α, εντάξει, μην το ψάχνεις. Πολύ χαλαρές αντιδράσεις. «Τι μαλακία του κάνανε!» λέγανε μεταξύ τους, αλλά μέχρι εκεί. Εγώ πρότεινα να κάνουμε αποχή και να μην μπούμε μια-δυο μέρες στο μάθημα. Και κάτι κοπέλες, κάτι φυτά, μου λένε: «Ε, μην το παρακάνουμε! Έχουμε και Πανελλήνιες να δώσουμε!»… Και στη γιορτή της αποφοίτησης, δυο μήνες μετά, όταν είπα στη μαθήτρια που θα έβγαζε λόγο μπροστά σε όλους, να πει κάτι για την αδικία που έγινε στον Βασίλη, αυτή μου είπε «εντάξει, θα πω» και τελικά δεν είπε τίποτα η κωλώστρα.
Γιατί αποφάσισες να μας πεις αυτή την ιστορία τώρα, έξι μήνες μετά;
Από τύψεις. Γιατί κι εγώ τι έκανα τελικά; Μετά από μια βδομάδα το βούλωσα.

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ
Mετά τον Iάσονα βρήκαμε τον ίδιο τον Bασίλη. Δε χρειάστηκε να μιλήσουμε πολλή ώρα μαζί του για να καταλάβουμε τι παιδί είναι. Aκόμα και τις στιγμές που φορτιζόταν καθώς θυμόταν την ιστορία, δε σταματούσε να λέει «ο κύριος Γιάννης» για τον διευθυντή του και «ο κύριος τάδε» για τους καθηγητές που τον ειρωνευόντουσαν.
Μια Δευτέρα με φωνάζει ο κύριος Γιάννης (ο διευθυντής) και μου λέει «Βασίλη, δεν είναι καλή η απόδοσή σου και μάλλον δε θα πετύχεις στις Πανελλήνιες. Σκεφτόμουν λοιπόν μήπως θα ήταν καλύτερα να φύγεις από το σχολείο και να τελειώσεις σε ένα άλλο σχολείο που θα σου προτείνω. Εκεί δε θα χρειάζεται να πηγαίνεις συνέχεια, δυο-τρεις φορές μόνο να πας, να σε δουν εκεί οι καθηγητές για να μπορούν να σου βάλουν έναν βαθμό εικονικό. Και αν θέλεις, μπορείς στις εξετάσεις να έρχεσαι να γράφεις εδώ, για να μην καταλάβουν τίποτα οι συμμαθητές σου. Θα δίνεις την κόλλα σου, αλλά εμείς θα την πετάμε. Και θα πηγαίνεις να δίνεις κανονικές εξετάσεις στο άλλο σχολείο».
Τι ήταν αυτό το σχολείο που σου πρότεινε;
Ένα ιδιωτικό νυχτερινό.
Και τι απάντησες;
Από την αρχή του είπα: «Κύριε Γιάννη, εγώ δε θέλω να φύγω. Θέλω να τελειώσω εδώ με τους συμμαθητές μου, με τους φίλους μου. Πώς να πάω σ’ ένα σχολείο που δεν ξέρω κανέναν;». Αρχίζει να μου λέει ότι θα δημιουργήσω προβλήματα στους καθηγητές μου, γιατί αν δεν πάω καλά στις Πανελλήνιες «προσβάλλεται το όνομα και η καθηγητική τους αξία».
Μιλούσε για όλους τους καθηγητές;
Όχι, μόνο για δύο της κατεύθυνσης που του είχαν κάνει παράπονα για την επίδοσή μου.
Τι βαθμό σου είχαν στο τετράμηνο;
Ο ένας 9 κι ο άλλος 12. Στους υπόλοιπους καθηγητές είχα γύρω στο 15.
Για ένα 9 κι ένα 12 μιλάμε τόση ώρα;! Και τι απάντησες στον διευθυντή;
Του λέω «Κύριε, δεν πιστεύω ότι είμαι το μόνο παιδί που δε θα τα πάει καλά στις Πανελλήνιες», «Όχι» μου λέει «μόνο εσύ είσαι! Κοίτα, στο άλλο σχολείο θα πάρεις πολύ καλύτερο βαθμό απολυτηρίου από αυτόν που θα έπαιρνες εδώ πέρα. Σκέψου το!».
Στους γονείς σου το είπες;
Ναι, φυσικά. H μητέρα μου μού είπε «Κάνε ό,τι θέλεις παιδί μου. Αρκεί να νιώθεις εσύ όμορφα και σωστά». Ο πατέρας μου, που είναι πιο νευρικός, μου είπε «Γιατί στο κάνουν αυτό; Να μείνεις στο σχολείο που είσαι!». Την άλλη μέρα ο κύριος Γιάννης με ξαναφώναξε. «Το σκέφτηκες;» μου λέει. «Ναι» του λέω «δε θέλω να φύγω». Και αμέσως έγινε πιο απότομος: «Nα το ξανασκεφτείς! Μέχρι την Παρασκευή που λήγει η προθεσμία για τις μετεγγραφές να έχεις αποφασίσει». Εγώ άρχισα να νιώθω περίεργα… Το απόγευμα η μητέρα μου μίλησε στο τηλέφωνο μαζί του και μου είπε «πάμε να δούμε αυτό το νυχτερινό που μας προτείνει».
Και πάμε με το αυτοκίνητο (μια ώρα δρόμος ήταν το σχολείο!) και η μητέρα μου ανεβαίνει να δει τον διευθυντή. Eγώ βγήκα έξω για να κάνω μια βόλτα και κατάλαβα ότι αυτό το σχολείο δεν ήταν για άτομα κανονικά. Ήταν για άτομα με ειδικές ανάγκες. Όχι όλα βέβαια, αλλά έβλεπα αρκετά παιδιά που είχαν πρόβλημα. Κι ένιωσα πολύ άσχημα, γιατί λέω «Γιατί μ’ έστειλε εδώ πέρα; Με πέρασε για κάνα χαζό;». Είδα μάλιστα στο προαύλιο κι έναν-δύο παλιούς συμμαθητές μου που τους είχε στείλει κι αυτούς εκεί ο κύριος Γιάννης.
Στον Καιάδα…

Και φτάνει η Παρασκευή και μου λέει «Τι αποφάσισες;». Του λέω «Δε θέλω να φύγω». Αυτός νευριάζει «Τι πράγματα είναι αυτά; Εγώ το κάνω για το καλό σου, εγώ για σένα νοιάζομαι!». «Κύριε Γιάννη, δε νοιάζεστε για μένα» λέω «νοιάζεστε για το συμφέρον το δικό σας. Τόσο πολύ σας ενοχλεί αν θα είναι 99% η επιτυχία του σχολείου στις Πανελλήνιες και όχι 100%;». Κι εκεί αγρίεψε πάρα πολύ κι άρχισε να φωνάζει, «Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω; Τι ανωριμότητες είναι αυτές;». Και του λέω «Κύριε Γιάννη, απλά δε θέλω να χάσω τους συμμαθητές μου». Και με πιάνουν τα κλάματα.
Και τι κάνει αυτός;
«Σαν μωρό κάνεις τώρα!» μου λέει. «Κάνε ό,τι θέλεις! Η προθεσμία λήγει το μεσημέρι!». Και σηκώνεται νευρικά, πάει στην πόρτα και πιάνει το πόμολο σαν να μου λέει «φύγε». Και έφυγα.
Πήγες σπίτι σου;
Ναι, μίλησα με τη μάνα μου. Της είπα τι έγινε και της είπα ότι εγώ σ’ αυτό το σχολείο δεν ξαναπατάω. Κι εκείνη έτρεξε τελευταία στιγμή και βρήκε ένα δημόσιο νυχτερινό για να με γράψει. Σε αυτό πήγα τους δύο τελευταίους μήνες.
Mήπως, Bασίλη, έκανες λάθος που έφυγες; Γιατί να τους κάνεις το χατίρι; Tο ξέρεις ότι από τη στιγμή που ήσουν γραμμένος δεν μπορούσαν να σε διώξουν;
Tο ξέρω, αλλά δε μ’ ένοιαζε πια. Kαι τις τελευταίες μέρες οι δύο καθηγητές της κατεύθυνσης ήταν πιο αγριεμένοι μαζί μου. Mου κάνανε συνέχεια ειρωνικά σχόλια: «Γιατί δε φεύγεις ρε Bασιλάκη; Aφού, βλέπεις, δεν μπορείς…».
Φοβόσουν και για τη θέση του μπαμπά σου;
Όχι, δε φοβόμουνα, αλλά δεν ήθελα να του πούνε και τίποτα, ότι ο γιος του δημιουργεί πρόβλημα στο σχολείο και τέτοια. Aπό μικρός πρόσεχα πολύ να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση.
Tι σου ‘μαθε όλη αυτή η ιστορία;
Nα μην εμπιστεύομαι κανέναν.

H MHTEPA
Λίγες μέρες μετά μιλήσαμε με τη μητέρα του Bασίλη. Ήταν ανήσυχη, κάθε τόσο τα μάτια της γέμιζαν δάκρυα.
Εγώ πάντα έλεγα στο παιδί μου: «Αφού είσαι καλό παιδί, εμένα αυτό με νοιάζει. Να κάνεις ό,τι θέλεις με το σχολείο. Δε θες να δώσεις Πανελλήνιες; Μη δώσεις!». Δε με νοιάζει το παιδί μου να είναι και του μηδέν και κάτω απ’ το μηδέν. Μου φτάνει που είναι καλό παιδί. Με το που έγινε αυτό, ο Bασιλάκης ξεκίνησε να τρώει τα νύχια του… Ποτέ πριν δεν τα έτρωγε, γιατί έπαιζε κιθάρα. Έβγαλε σπυριά στο πρόσωπο, κοκκίνιζαν τα χέρια του…
Ένα βράδυ έφυγε από το σπίτι. Παίρνω τον πατέρα του στο κινητό και του λέω «Ο Bασίλης έχει εξαφανιστεί, δε σηκώνει ούτε το κινητό». Ξεκινάει αυτός με το μηχανάκι να τον ψάχνει, εγώ με τα πόδια στους δρόμους. Πάω και στο σχολείο γιατί σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει πάει εκεί και να κάνει καμιά φασαρία. Βλέπω τον διευθυντή στο γραφείο του, τον ρωτάω αν πέρασε ο Bασίλης από δω, μου λέει «όχι». Του λέω πόσο δύσκολα περνάει το παιδί μου και αρχίζει να μου λέει ότι είμαι αχάριστη και ότι το σχολείο έχει κάνει πάρα πολλά για το παιδί μου όλα αυτά τα χρόνια… Συνεχίζουμε να ψάχνουμε τον Bασίλη στους δρόμους. Τελικά, τον βλέπει τυχαία ο πατέρας του σ’ ένα παγκάκι σ’ έναν πεζόδρομο. Φόραγε το καπέλο του, είχε χωθεί στο μπουφάν του κι έκλαιγε… Τον πήραμε σπίτι.
Στις συγκεντρώσεις γονέων μου έλεγαν οι καθηγητές ότι με λίγη προσπάθεια μπορεί να βελτιωθεί. Μόνο ένας της κατεύθυνσης μού έλεγε «Τι έρχεστε; Δεν ξέρετε τα χάλια του γιου σας;». Και μια φορά μου είπε «Εντάξει, όλοι λένε “να είναι καλό παιδί και να είναι καλό παιδί”. Σημασία έχει να είναι και καλός μαθητής!». Και με ρώτησε ο Bασίλης μόλις του το ‘πα αυτό: «Ρε μαμά, τι είναι καλύτερο; Να είμαι καλός άνθρωπος ή καλός μαθητής;»

Πηγή: Περιοδικό Schooligans (www.theschooligans.gr)

Αντιπροσωπευτική δημοκρατία

Πολίτες που πάνε από τις Σέρρες και την Καβάλα και δεν ξέρω εγώ από πού στον πύργο να πάρουν 3.000 Ευρώ.
Πολίτες που βοηθούν αγράμματους να συμπληρώσουν τις αιτήσεις έναντι αμοιβής.

Μην αναρωτηθεί ποτέ κανείς μας γιατί έχουμε αυτούς τους πολιτικούς που έχουμε.
Αυτοί είμαστε.Δυστυχώς...

Φωτιά

Ονειρεύομαι...

...τη στιγμή που στη χώρα αυτή ο λαός θα ξυπνήσει
...τη στιγμή που τέλος θα μπει στην εξουσία του χρήματος
...τη στιγμή που θα γίνουν εκλογές και το 99% των ψήφων θα είναι λευκά χαρτιά με τους στίχους "money, get away..." γραμμένους
...τη στιγμή που το money των pink floyd θα είναι εκτός εποχής
...τη στιγμή που θα καταλάβουμε ποιοι μας κυβερνούν
...τη στιγμή που σαν άλλος V θα οδηγήσω τους Έλληνες να κάψουμε τη βουλή

Μα πάνω από όλα ονειρεύομαι πως ξυπνώ, ανοίγω την τηλεόραση να δω ειδήσεις και λένε πως όλα ήταν ψέμα, μια κακόγουστη φάρσα...

Γιατί μαμά;

Όταν ήμουν μικρός ρωτούσα συχνά τη μητέρα μου γιατί χρειάζονταν τα χρήματα στον κόσμο.Της έλεγα πως αφού κάποιος εργάζεται θα πρέπει να δικαιούται απλόχερα κάποια υλικά αγαθά.Τύφλα να έχουν τα κομμούνια δηλαδή!
Τώρα ξέρω και γιατί χρειάζονται και από όλα.Ξέρω, επίσης, ότι αν μοιράζονταν τα χρήματα που ξοδεύονται κάθε χρόνο για στρατιωτικό εξοπλισμό σε όλο τον πλανήτη στον κοσμάκη θα ζούσαμε σε έναν κόσμο όπως εκείνον που φανταζόμουν πως θα είχαμε δίχως λεφτά.
Ξέρω και ότι κι εγώ που έγραψα αυτά σε λίγο δεν θα τα θυμάμαι και θα βυθιστώ στο παιχνίδι μου κραδαίνωντας το εικονικό μου Καλάσνικοφ...

Πιάνο: Γιατί έγινε μύθος;

Πολλοί θα αναρωτιούνται για το πώς έγινε βασιλιάς αυτό το όργανο."Σιγά!Αφού απλώς πατάνε κάτι κουμπιά!Αυτό κι εγώ το κάνω!".Κι όμως...υπάρχουν χίλιοι διαφορετικοί τρόποι να αγγίξεις το πλήκτρο και αυτό ανταμείβοντάς σε για τον σεβασμό σου θα ηχήσει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Και εκεί κάπου ξεκινά η μαγεία.Όταν νιώθεις τις δονήσεις της μουσικής να ριγούν στο σώμα σου και ο εγκέφαλος σου στροφάρει με ρυθμούς κινητήρα Formula 1 για να ακολουθήσει τις νότες, ενώ η καρδιά ξεχύνει τα ζουμιά της για να δώσει σ' αυτές ζωή!

Do we?

Στην αρχή της χρονιάς όταν σκεφτόμουν αν θα επιχειρούσα ή όχι να μπω στην διαδικασία της διδασκαλίας χάρη σε μια ευκαιρία που μου δινόταν είχα αναλογιστεί πολύ το θέμα της ευθύνης μου. Το μάθημα που θα έκανα ήταν το "Ανάπτυξη εφαρμογών σε προγραμματιστικό περιβάλλον" ή απλά, βασικές αρχές προγραμματισμού που διδάσκεται στα παιδιά της γ' λυκείου που ακολούθησαν την τεχνολογική κατεύθυνση. Σκεφτόμουν, λοιπόν ότι δεδομένης της ανύπαρκτης εμπειρίας μου σε διδασκαλία η ευθύνη ήταν μεγάλη. Γιατί δεν ήταν απλά ένα μάθημα μα ένα πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα που θα έκρινε το επαγγελματικό μέλλον ανθρώπων.
Παρ' όλα αυτά αποφάσισα να εμπιστευθώ τον εαυτό μου και την αγάπη που έχω για αυτά τα διαβολοκούτια :Ρ . Εξ' άλλου κάποιες φορές το μεράκι υποκαθιστά ως ενός σημείου την εμπειρία. Όλη η χρονιά λοιπόν κύλησε ομαλά. Ωστόσο, δεν περίμενα ότι αυτή η αίσθηση ευθύνης θα παρέμενε ως υπολανθάνων άγχος με σταθερή ένταση κατά τη διάρκειά της. Θα έχω καλύψει τα πάντα; Θα μπορέσω να τους τα μεταδώσω σωστά; Θα τους κάνω να μοιραστούν το πάθος μου για το αντικείμενο; Ή θα είμαι ο λόγος κάθε φορά που πλησιάζουν υπολογιστή να τους έρχεται αναγούλα;
Σήμερα, λοιπόν, ήρθε η μέρα της χαλάρωσης - λύτρωσης. Όχι από όλες τις πλευρές μα τουλάχιστον από την πιο τυπική: αυτήν της εκτενούς ανάλυσης των σχετικών με τα θέματα που μπήκαν τελικά στις εξετάσεις. Και ειλικρινά έφυγε ένα βάρος από πάνω μου πολύ μεγάλο. Βεβαίως, σε πολλά έχω αποτύχει. Σίγουρα δεν τους έκανα να το αγαπήσουν. Και ούτε μπόρεσα να κάνω τους αδύνατους μαθητές να σημειώσουν σημαντική βελτίωση. Πολύ φοβάμαι πως ούτε καν για μικρή βελτίωση πρόκειται. Όμως, είμαι ικανοποιημένος από την προσπάθειά μου να κρατήσω τις ισορροπίες ανάμεσα στον μεταφορέα στεγνών γνώσεων(μπλιαχ) και του ανθρώπου που νοιάζεται, προσπαθεί να ψυχολογήσει ξεχωριστά τον καθέναν και να τον πλησιάσει σαν να είναι άνθρωπος και όχι ένα μηχανάκι που διαβάζει για να δώσει εξετάσεις και τέρμα.
Πάντως, είναι πιο δύσκολο από ότι νόμιζα όταν ήμουν εγώ στα έδρανα το να ξεπεράσεις το σύστημα και να κάνεις το μάθημα να είναι ουσιαστικό για την παιδεία κάποιου. Την παιδεία με την πνευματική έννοια...Βέβαια, αυτό που πρέπει να αναρωτηθεί κανείς είναι πώς φτάσαμε η παιδεία να έχει και άλλες έννοιες πλην της πνευματικής. Και να τραγουδιούνται στίχοι όπως " we don't need no education...".Γιατί όντως κανείς δεν χρειάζεται την "παιδεία " όπως είναι σήμερα...

Το παιχνίδι της Λίνας

Στόχοι που με τυρρανούν επιδέξια, προσδοκίες στις οποίες αδυνατώ να ανταπεξέλθω, μια πόλη όπου βαρέθηκα να ζω και που είναι αφιλόξενη στα όνειρα μου, άνθρωποι που ζουν σε άλλο σύμπαν το οποίο αδυνατό να κατανοήσω. Θέλω να φύγω.Θέλω να ανοίξω τα πανιά μου και να φύγω. Να βρω μια γη που μπορεί και πάλι να με προκαλέσει. Να ονειρευτώ ξανά. Εδώ το μόνο που ονειρεύομαι είναι...να φύγω. Σαν αμόνι έχει κάτσει στο στήθος μου. Έμμονη ιδέα. Η φυγή.

Από πού ακριβώς είπαμε ότι φεύγω;

Όλοι οι bloggers που γνωρίζω είναι ήδη στο κόλπο οπότε δεν έχω ποιον άλλον να προκαλέσω...

Μπορώ σας παρακαλώ;

Εχμ...μπορώ σας παρακαλώ να έχω τούτο δω το πιάνο;Τίποτα άλλο στον κόσμο δεν ζητώ.Άντε και χρόνο να γίνομαι ένα μαζί του...

Οι ερωτήσεις του Προυστ...

Εντάξει λοιπόν!Θα δεχθώ την πρόκληση της Merawen και θα απαντήσω...Αφού απάντησε κι ο Προυστ :Ρ Σαν τις ερωτήσεις στα καλλιστεία ένα πράμα...

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Είναι εκείνες οι μικρές στιγμές που έρχεται η γαλήνη.
2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Η ελπίδα ότι ένα τεράστιο, υπερτέλειο κρουασάν περιμένει να του δείξω τα άδυτα του στομαχιού μου!
3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Πριν 2 μέρες όταν διάβασα το αρθράκι περί της ανάλυσης των σκατών(εδώ)
4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Είμαι ονειροπόλος...τόσο που προτιμάω να σπαταλάω το χρόνο μου στο να κάνω όνειρα παρά στο να τα υλοποιώ...
5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Συναισθηματικές αναπηρίες...
6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα δικά μου! :Ρ Και σε αυτά που γίναν ορμώμενα από αγαθά κίνητρα.
7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με το ...coyote!(ξέρω,ξέρω.Δεν είναι ιστορικό...)
8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Η Σοφία, όλοι αυτοί που δεν φοβούνται να ζουν...
9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Το καλοκαίρι του 2005 στους Παξούς...
10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ντοστογιέφσκι, Καρυωτάκης, ο μπαμπάς μου!
11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Την ευθύτητα, τη φιλία, το χιούμορ.
12. … και σε μια γυναίκα;
Το χιούμορ.(Τα άλλα δύο δεν γίνονται :Ρ Ντάξει,μη φωνάζεις...υπάρχουν και εξαιρέσεις)
13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Rachmaninov
15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Έγκλημα και τιμωρία (και ακόμη δεν το έχω τελειώσει...)
16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
The Hustler,Stigmata
17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Edvard Munch
18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το χρώμα που έχουν εκείνες οι καραμέλες της γιαγιάς με γεύση κανέλλας(σαν αυτό των απαντήσεων περίπου)
19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το ότι έχω τους φίλους που έχω.
20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Κόκα-κόλα...
21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που όταν ήμουν μικρός είχα βάλει τρικλοποδιά σε ένα κοριτσάκι και χτύπησε σοβαρά το κεφαλάκι του...Στην αρχή δηλαδή φαινόταν σοβαρά γιατί τελικά έσπασε το ντουβάρι και αυτό δεν έπαθε τίποτα!
22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Την υποκρισία.
23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Μουσική
24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ότι μπορεί τελικά να είμαι πιο μικρός κι απ'το τίποτα.
25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν είναι λευκά...(Ψέεεεμα...)
26. Ποιο είναι το μότο σας;
"Τα σπάει"
27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Ενώ κοιμάμαι...
28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Έλα!Εδώ είναι ο Παππούς σου!
29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Σε αυτήν όπου υπάρχει ένας κυκλώνας.

Μετά από σχετική υπόδειξη/παρατήρηση/ψυχικό τραυματισμό....προκαλώ την >lina να απαντήσει με τη σειρά της τις ερωτήσεις Προυστ! :Ρ

Βρωμερό χιούμορ ακολουθεί!

Απλά δείτε αυτό και ετοιμαστείτε για γέλιο μέχρι δακρύων! Μόνο φροντίστε να μην τρώτε ταυτόχρονα...

Που είσαι;

Απραξία. Μηδενικές οι σκέψεις που το μυαλό μου δεν ντρέπεται να μοιραστεί. Και όλα αυτά γιατί; Και για πόσο; Έχω χάσει τον εαυτό μου...

Πού είσαι λοιπόν;

Κάποτε, τότε που μπορούσα, έγραφα...

Τυφλοί που τρικλίζουν στους δρόμους

σαν τρελοί που σχοινοβατούν στις νότες

ψάχνουν σκοπό ανάμεσα στους σκοπούς

μήπως και πιστέψουν στην επομένη από τις μέρες

Ψυχές γεμάτες σκιές χαρίζουν νιότη

στο μεγαλύτερο των ονείρων πότη

γιατί απάντηση δώσαν σ’ αυτούς που τολμούν

το γρίφο της ύπαρξής τους να λύσουν

"Μονάχα οι θύμισες των ονείρων που ζήσαμε

και όσων ποτέ δε θ’ αγγίξουμε

υπάρχουν για να καθρεπτίζουν το εύθραυστο είδωλό μας

στο βούρκο των πράξεων μας"