"Great gig in the sky"...

Ήμουν στη βιβλιοθήκη όταν έβαλα να ακούσω λίγη μουσική για διάλειμμα.Σοπέν σονάτα.Τρίτο μέρος,"Marche Funebre".Βούρκωσα.Δεν έπρεπε να κρατηθώ.Κάτι πέθανε μέσα μου κι ακόμη δεν το θρήνησα.Πέθανε το αγνό,ρομαντικό,παιδικό,ιδεαλιστικό μου όνειρο.Εδώ κι ένα χρόνο,τη στιγμή που κοιτάχτηκα με τους άλλους και αποδεχτήκαμε την ήττα μας.Μας νίκησε ο χρόνος.Κι ακόμη χειρότερα.Μας νίκησε η πραγματικότητα.Άλλος ένας που δεν κατάφερε να κάνει την πραγματικότητα να συμβαδίσει με το όνειρο.Κι ακόμη υποκρίνομαι στον εαυτό μου ότι υπάρχει ελπίδα.Και κάθε φορά που γυρνάω πίσω και κοιτάζω από την κλειδαρότρυπα αυτούς που δεν φοβήθηκαν και φτάσαν μέχρι το τέλος,πονάω.Αφάνταστα.Κι αν μπορούσα θα φώναζα όπως η κοπέλα στο "Great gig in the sky" των Pink Floyd,όπως η μορφή στην "κραυγή" του Edvard Munch.Και σκέφτομαι όλα αυτά που αποτελούσαν το είναι μου,η αίθουσα με το πιάνο που έκανα μαθήματα,ο δάσκαλός μου,η αίσθηση που είχα στο μάθημα και μετά από αυτό,το γαμημένο τρακ στη συναυλία,η πρόβες,η κιθάρα που φέραμε από την Αγγλία,τα γέλια οι τσακωμοί και τα όνειρα,η απίστευτη αίσθηση ολοκλήρωσης όταν οι νότες σου οδηγούν το διπλανό σου να παίξει κάτι που έψαχνες,μόνο πολύ καλύτερα,και αντίστροφα.Τι μένει τώρα;

Να κι οι στίχοι που δεν πρόλαβαν να γίνουν τραγούδι...

Shout the word into my ears
I may listen to your plea
no deed will go unseen
under the black world's self-esteem

Kings of deception all around
seeking power and bloody pounds
through their white fancy suits
they claim the title of god

Left to us,what's left to us?
only the world's final clash
fought one more time with despair
by loons that don't care...