Με αφορμή τον θάνατο του μεγάλου Μάνου Ξυδούς έκανα μια επανάληψη στο κεφάλαιο Πυξ-Λαξ. Νομίζω στη γενιά μου (δεκαετία 80) αποτελούν εξαίρεση αυτοί που δεν έχουν συνδέσει την εφηβεία τους με τα τραγούδια αυτής της μπάντας. Και μου ήρθαν στο μυαλό οι θύμισες...οι μυρωδιές και τα πρωτόγνορα αισθήματα,η αγνότητα και το χάσιμό της,η ανεμελειά και τα όνειρα.Πόσο θα ήθελα να γυρίσω πάλι εκεί,στο θέατρο δάσους, να χοροπηδάω γκαρίζοντας "Εσύ εκεί" ,ιδρωμένος,να χαμογελάω στο φίλο μου το φιάκα (α ρε φιακίδιο...σε πεθύμησα κι όχι μόνο εσένα...) και να ονειρεύομαι.Όσο κι αν πολλοί προσπαθούμε να μείνουμε παιδιά,όσο κι αν προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι μείναμε παιδιά,κάτι ολοένα και χάνεται.Κι αν μου το αρνηθείς, ή είσαι εξαίρεση ή έχεις γερές πλάτες να πληρώνουν την ανεμελειά σου.
Δεν ήταν εύκολη η εφηβεία.Πολλοί θα σκεφτούν διαβάζοντας αυτές τις γραμμές "α πα πα,καλύτερα είμαι τώρα".Κι εγώ έτσι θα έλεγα...αλλά συνειδητοποιώ πόσο πολύτιμα ήταν κι εκείνα τα παράξενα συναισθήματα.Που τότε πονούσαν αλλά τώρα στεγνώσαν και έχουν χρώμα έντονο ανάμεσα στο γκρίζο...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Για αρχη εννοειται οτι πρεπει να σημειωσω το ριγος που μολις ενιωσα με το γεγονος οτι εκανες ποστ.
Επι της ουσιας, ο,τι και να πουμε για αυτον τον καλλιτεχνη ειναι λιγο. Αλλα ξερεις, οι καλλιτεχνες αφηνουν πισω τους μια κληρονομια οταν φευγουν, η οποια, ευτυχως, δεν φευγει μαζι τους.
πραγματικά αγαπώ αυτή τη γλυκιά μελαγχολία που μου φέρνουν στο μυαλό οι μουσικές τους και οι φωνές τους.
τώρα περι εφηβειας...... ίσως ήταν κέρδος ό,τι ένιωσα και σκέφτηκα, αλλά το να την ξαναζήσω θα ήταν απ τους εφιάλτες μου. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!
όντως η εφηβεία ήταν άσχημη περίοδος, μελαγχολική και υπερβολική, αλλά πόσο τυχεροί είμαστε εμεις που την περάσαμε παρέα με αυτά τα υπέροχα τραγούδια!έκαναν την μελαγχολία και τους προβληματισμούς τόσο γλυκούς!!
http://fashionablylonely.blogspot.com/
Δημοσίευση σχολίου