Τα χρόνια πέρασαν (κλισέ) και πολλά έγιναν.Ακόμη περισσότερα δεν έγιναν (ακόμη).Το σίγουρο είναι ότι δεν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι.Ήταν ευχάριστα χρόνια.Χρόνια στα οποία ζούσα με την (ψευδ)αίσθηση ιδανικών.Νομίζω πως έχτισα ισχυρές αναμνήσεις.Και αν μη τι άλλο,το μόνο που καθορίζει το είναι μας είναι οι αναμνήσεις μας.Ήρθε η ώρα,βέβαια,να υπηρετήσω την πατρίδα...Πατρίδα;Την τελευταία φορά που τσέκαρα είχα μόνο μία καταγωγή.Είμαι άνθρωπος.Ούτε Έλληνας,ούτε και κανένα άλλο χαριτωμένο ταμπελάκι.Αλλά κανείς δεν με ρώτησε,οπότε σκύβω το κεφάλι γιατί δεν έχω τα κότσια να αντιδράσω με πράξεις.Θα το κάνω,όμως, (ωχ,αρχίσαμε τα "θα") μόλις τελειώσω τη θητεία μου.Θα φύγω,επιτέλους,μιά και καλή.Είπα πως δεν έχω παράπονο.Είπα ψέμματα.Πνίγομαι σε αυτόν τον τόπο.Δεν αντέχω άλλο την αθλιότητα που βλέπω γύρω μου και που ολοένα με καταπίνει μέσα της,με αφομειώνει.Πρέπει να φύγω όσο είναι καιρός.Κι αν με πιάσει νοσταλγία για αυτή την πατρίδα;Τότε θα ξέρω πως άργησα να φύγω.Και όποιος δειλό με χαρακτηρίσει ας σκεφτεί πρώτα την ιστορία με τον γορίλλα.Αυτόν τον έρμο που μετά από χρόνια σε κλουβί τον αφήσαν ελεύθερο κι αυτός δεν το κούνησε ρούπι.Μας δώσαν κλουβιά και τα είπανε πατρίδες...Πάω να φυλάξω μήπως μπουκάρει κανένας στο κλουβί.Να τον αποτρέψω πριν μπει.Χάρη θα μου χρωστάει.Να ένα κίνητρο και για αυτό...
