Γήπεδα ποδοσφαίρου. Φωνές,"τάξεις" ή ομάδες όπως προτιμάς,αδικία,επανάσταση (ή σπάσιμο κεφαλιών,ξύλο με ΜΑΤ και μη,κάψιμο συνδέσμων,όλα στο όνομα μιας ιδέας...εεε, ή μήπως στο όνομα απόλυτα αισχροκερδικώνεταιριών; Όπως προτιμάς είπαμε).Γυρνάς σπίτι και..."Ουφ,ξεφούσκωσα." Την άλλη μέρα ξαναβουτάς στα σκατά λιγότερο ενοχλημένος.
Λάκης Λαζόπουλος και ο κάθε Λάκης Λαζόπουλος. Κράξιμο (σωστότατο τις περισσότερες φορές), λόγια που όλοι νιώθουμε πως μας πνίγουν μέσα μας διατυπωμένα δημοσίως από ευρέως αποδεκτό πρόσωπο βγαίνουν στον αέρα. Ξεσηκώνεται ο λαός. Επανάσταση κάθε Τρίτη. Του καναπέ.Και την άλλη μέρα; Στα σκατά σαν να μην έγινε τίποτα (για άλλη μια φορά). Δεν ξέρω...μπορεί να είναι τελείως μούφα ο συλλογισμός μου αλλά:
Νομίζω ότι οι πολλαπλές δυνατότητες εκτόνωσης που μας προσφέρει η ζωή σήμερα μας φέρνει στα ίσια μας από την άγρια καθημερινότητά μας. Μήπως αυτό,όμως,μας κάνει να ανεχόμαστε την αθλιότητα που σερβίραμε στους εαυτούς μας για ζωή; Μήπως αν δεν είχαμε που να ξεσπάσουμε, θα ξεσπούσαμε τελικά στο σύστημα προκαλώντας (επιτέλους) την αλλαγή του;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
"ανεχόμαστε την αθλιότητα που σερβίραμε στους εαυτούς μας για ζωή"
Δεν κάνουμε τίποτα άλλο, νομίζω... Όσο για τον Λαζόπουλο που ανέφερες:
Όντως κάθε Τρίτη συντονιζόμαστε για να τον δούμε να λέει αυτά που φοβόμαστε (ή μάλλον βαριόμαστε) να πούμε εμείς , βρίζουμε μαζί του , γελάμε με τις ατάκες του αλλά μέχρι εκεί.
Την επόμενη μέρα τα ξεχνάμε , συνεχίζουμε να σκύβουμε το κεφάλι (γκρινιάζοντας παράλληλα για τη διαφθορά , την ακρίβεια και ο,τι άλλο μας ενοχλεί) και συνεχίοζυμε την (υποτυπώδη)ζωή μας σαν να μην συμβαίνει τίποτα...
Αλλά παρόλο που δεν κάνουμε τίποτα , θέλουμε να αλλάξει η Ελλάδα , να καλυτερέψει ο χώρος κτλ κτλ. Μόνο που δεν έχουμε καταλάβει οτι για να γίνει αυτό πρεπει να σηκώσουμε τον κώλο μας από τον καναπέ , να αφήσουμε τον ωχαδελφισμό στο σπίτι και να κάνουμε κάτι...
Δεν είχε πει τυχαία ο Gandhi "Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο"...
Τα φιλιά μου mpiouuuuuuuuuuu :)
Δημοσίευση σχολίου