Do we?

Στην αρχή της χρονιάς όταν σκεφτόμουν αν θα επιχειρούσα ή όχι να μπω στην διαδικασία της διδασκαλίας χάρη σε μια ευκαιρία που μου δινόταν είχα αναλογιστεί πολύ το θέμα της ευθύνης μου. Το μάθημα που θα έκανα ήταν το "Ανάπτυξη εφαρμογών σε προγραμματιστικό περιβάλλον" ή απλά, βασικές αρχές προγραμματισμού που διδάσκεται στα παιδιά της γ' λυκείου που ακολούθησαν την τεχνολογική κατεύθυνση. Σκεφτόμουν, λοιπόν ότι δεδομένης της ανύπαρκτης εμπειρίας μου σε διδασκαλία η ευθύνη ήταν μεγάλη. Γιατί δεν ήταν απλά ένα μάθημα μα ένα πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα που θα έκρινε το επαγγελματικό μέλλον ανθρώπων.
Παρ' όλα αυτά αποφάσισα να εμπιστευθώ τον εαυτό μου και την αγάπη που έχω για αυτά τα διαβολοκούτια :Ρ . Εξ' άλλου κάποιες φορές το μεράκι υποκαθιστά ως ενός σημείου την εμπειρία. Όλη η χρονιά λοιπόν κύλησε ομαλά. Ωστόσο, δεν περίμενα ότι αυτή η αίσθηση ευθύνης θα παρέμενε ως υπολανθάνων άγχος με σταθερή ένταση κατά τη διάρκειά της. Θα έχω καλύψει τα πάντα; Θα μπορέσω να τους τα μεταδώσω σωστά; Θα τους κάνω να μοιραστούν το πάθος μου για το αντικείμενο; Ή θα είμαι ο λόγος κάθε φορά που πλησιάζουν υπολογιστή να τους έρχεται αναγούλα;
Σήμερα, λοιπόν, ήρθε η μέρα της χαλάρωσης - λύτρωσης. Όχι από όλες τις πλευρές μα τουλάχιστον από την πιο τυπική: αυτήν της εκτενούς ανάλυσης των σχετικών με τα θέματα που μπήκαν τελικά στις εξετάσεις. Και ειλικρινά έφυγε ένα βάρος από πάνω μου πολύ μεγάλο. Βεβαίως, σε πολλά έχω αποτύχει. Σίγουρα δεν τους έκανα να το αγαπήσουν. Και ούτε μπόρεσα να κάνω τους αδύνατους μαθητές να σημειώσουν σημαντική βελτίωση. Πολύ φοβάμαι πως ούτε καν για μικρή βελτίωση πρόκειται. Όμως, είμαι ικανοποιημένος από την προσπάθειά μου να κρατήσω τις ισορροπίες ανάμεσα στον μεταφορέα στεγνών γνώσεων(μπλιαχ) και του ανθρώπου που νοιάζεται, προσπαθεί να ψυχολογήσει ξεχωριστά τον καθέναν και να τον πλησιάσει σαν να είναι άνθρωπος και όχι ένα μηχανάκι που διαβάζει για να δώσει εξετάσεις και τέρμα.
Πάντως, είναι πιο δύσκολο από ότι νόμιζα όταν ήμουν εγώ στα έδρανα το να ξεπεράσεις το σύστημα και να κάνεις το μάθημα να είναι ουσιαστικό για την παιδεία κάποιου. Την παιδεία με την πνευματική έννοια...Βέβαια, αυτό που πρέπει να αναρωτηθεί κανείς είναι πώς φτάσαμε η παιδεία να έχει και άλλες έννοιες πλην της πνευματικής. Και να τραγουδιούνται στίχοι όπως " we don't need no education...".Γιατί όντως κανείς δεν χρειάζεται την "παιδεία " όπως είναι σήμερα...

Το παιχνίδι της Λίνας

Στόχοι που με τυρρανούν επιδέξια, προσδοκίες στις οποίες αδυνατώ να ανταπεξέλθω, μια πόλη όπου βαρέθηκα να ζω και που είναι αφιλόξενη στα όνειρα μου, άνθρωποι που ζουν σε άλλο σύμπαν το οποίο αδυνατό να κατανοήσω. Θέλω να φύγω.Θέλω να ανοίξω τα πανιά μου και να φύγω. Να βρω μια γη που μπορεί και πάλι να με προκαλέσει. Να ονειρευτώ ξανά. Εδώ το μόνο που ονειρεύομαι είναι...να φύγω. Σαν αμόνι έχει κάτσει στο στήθος μου. Έμμονη ιδέα. Η φυγή.

Από πού ακριβώς είπαμε ότι φεύγω;

Όλοι οι bloggers που γνωρίζω είναι ήδη στο κόλπο οπότε δεν έχω ποιον άλλον να προκαλέσω...

Μπορώ σας παρακαλώ;

Εχμ...μπορώ σας παρακαλώ να έχω τούτο δω το πιάνο;Τίποτα άλλο στον κόσμο δεν ζητώ.Άντε και χρόνο να γίνομαι ένα μαζί του...

Οι ερωτήσεις του Προυστ...

Εντάξει λοιπόν!Θα δεχθώ την πρόκληση της Merawen και θα απαντήσω...Αφού απάντησε κι ο Προυστ :Ρ Σαν τις ερωτήσεις στα καλλιστεία ένα πράμα...

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Είναι εκείνες οι μικρές στιγμές που έρχεται η γαλήνη.
2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Η ελπίδα ότι ένα τεράστιο, υπερτέλειο κρουασάν περιμένει να του δείξω τα άδυτα του στομαχιού μου!
3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Πριν 2 μέρες όταν διάβασα το αρθράκι περί της ανάλυσης των σκατών(εδώ)
4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Είμαι ονειροπόλος...τόσο που προτιμάω να σπαταλάω το χρόνο μου στο να κάνω όνειρα παρά στο να τα υλοποιώ...
5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Συναισθηματικές αναπηρίες...
6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα δικά μου! :Ρ Και σε αυτά που γίναν ορμώμενα από αγαθά κίνητρα.
7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με το ...coyote!(ξέρω,ξέρω.Δεν είναι ιστορικό...)
8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Η Σοφία, όλοι αυτοί που δεν φοβούνται να ζουν...
9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Το καλοκαίρι του 2005 στους Παξούς...
10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ντοστογιέφσκι, Καρυωτάκης, ο μπαμπάς μου!
11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Την ευθύτητα, τη φιλία, το χιούμορ.
12. … και σε μια γυναίκα;
Το χιούμορ.(Τα άλλα δύο δεν γίνονται :Ρ Ντάξει,μη φωνάζεις...υπάρχουν και εξαιρέσεις)
13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Rachmaninov
15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Έγκλημα και τιμωρία (και ακόμη δεν το έχω τελειώσει...)
16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
The Hustler,Stigmata
17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Edvard Munch
18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το χρώμα που έχουν εκείνες οι καραμέλες της γιαγιάς με γεύση κανέλλας(σαν αυτό των απαντήσεων περίπου)
19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το ότι έχω τους φίλους που έχω.
20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Κόκα-κόλα...
21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που όταν ήμουν μικρός είχα βάλει τρικλοποδιά σε ένα κοριτσάκι και χτύπησε σοβαρά το κεφαλάκι του...Στην αρχή δηλαδή φαινόταν σοβαρά γιατί τελικά έσπασε το ντουβάρι και αυτό δεν έπαθε τίποτα!
22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Την υποκρισία.
23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Μουσική
24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ότι μπορεί τελικά να είμαι πιο μικρός κι απ'το τίποτα.
25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν είναι λευκά...(Ψέεεεμα...)
26. Ποιο είναι το μότο σας;
"Τα σπάει"
27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Ενώ κοιμάμαι...
28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Έλα!Εδώ είναι ο Παππούς σου!
29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Σε αυτήν όπου υπάρχει ένας κυκλώνας.

Μετά από σχετική υπόδειξη/παρατήρηση/ψυχικό τραυματισμό....προκαλώ την >lina να απαντήσει με τη σειρά της τις ερωτήσεις Προυστ! :Ρ

Βρωμερό χιούμορ ακολουθεί!

Απλά δείτε αυτό και ετοιμαστείτε για γέλιο μέχρι δακρύων! Μόνο φροντίστε να μην τρώτε ταυτόχρονα...

Που είσαι;

Απραξία. Μηδενικές οι σκέψεις που το μυαλό μου δεν ντρέπεται να μοιραστεί. Και όλα αυτά γιατί; Και για πόσο; Έχω χάσει τον εαυτό μου...

Πού είσαι λοιπόν;

Κάποτε, τότε που μπορούσα, έγραφα...

Τυφλοί που τρικλίζουν στους δρόμους

σαν τρελοί που σχοινοβατούν στις νότες

ψάχνουν σκοπό ανάμεσα στους σκοπούς

μήπως και πιστέψουν στην επομένη από τις μέρες

Ψυχές γεμάτες σκιές χαρίζουν νιότη

στο μεγαλύτερο των ονείρων πότη

γιατί απάντηση δώσαν σ’ αυτούς που τολμούν

το γρίφο της ύπαρξής τους να λύσουν

"Μονάχα οι θύμισες των ονείρων που ζήσαμε

και όσων ποτέ δε θ’ αγγίξουμε

υπάρχουν για να καθρεπτίζουν το εύθραυστο είδωλό μας

στο βούρκο των πράξεων μας"