Που είσαι;

Απραξία. Μηδενικές οι σκέψεις που το μυαλό μου δεν ντρέπεται να μοιραστεί. Και όλα αυτά γιατί; Και για πόσο; Έχω χάσει τον εαυτό μου...

Πού είσαι λοιπόν;

Κάποτε, τότε που μπορούσα, έγραφα...

Τυφλοί που τρικλίζουν στους δρόμους

σαν τρελοί που σχοινοβατούν στις νότες

ψάχνουν σκοπό ανάμεσα στους σκοπούς

μήπως και πιστέψουν στην επομένη από τις μέρες

Ψυχές γεμάτες σκιές χαρίζουν νιότη

στο μεγαλύτερο των ονείρων πότη

γιατί απάντηση δώσαν σ’ αυτούς που τολμούν

το γρίφο της ύπαρξής τους να λύσουν

"Μονάχα οι θύμισες των ονείρων που ζήσαμε

και όσων ποτέ δε θ’ αγγίξουμε

υπάρχουν για να καθρεπτίζουν το εύθραυστο είδωλό μας

στο βούρκο των πράξεων μας"